Ramindhra UHU

“รามอินทรา” เจอะเจอคนมากหน้าหลายตา ทั้งคนหาเช้ากินค่ำ ทั้งคนเงินเดือนมีงานประจำ ต่างพูดเป็นเรื่องเดียวกันว่า…เศรษฐกิจวันนี้อาการโคม่ามาก พ่อค้าแม่ขาย…ขายของไม่ได้ดั่งใจ

งานบิ๊กมอเตอร์เซล…ปีนี้ “รามอินทรา” ได้เห็นการทำทุกช่องทางของ “พี่รวย” จรวย ขันมณี เพื่อให้งานนั้นสู่เป้าหมายที่ตั้งไว้ ใช้ยุทธวิธีของการสื่อสาร แถมด้วยคอนเสิร์ตของนักร้องชื่อดัง

สัปดาห์ที่ผ่านมา…มีโอกาสได้คุยกับพรรคพวกที่เป็นคนบริษัท ที่ยอมรับ…เป็นอีกห้วงเวลาแห่งความยากลำบาก โดยเฉพาะการจะค้นหายอดขายในรถยนต์แต่ละยี่ห้อ

สัปดาห์ที่ผ่านมา… “รามอินทรา” เจอะเจอพรรคพวกคนในแวดวงที่คุ้นเคยกันมา วันนี้…ชีวิตเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจากวันวาน ไม่ค่อยหวือหวาด้วยอายุที่ตัวเลขเพิ่มขึ้น อยากดูแลตัวเอง อยากมีความสุข

สัปดาห์ก่อน…ตั้งใจจะไม่เขียนต้นฉบับสักวัน อยากไปเดินเล่นเดินซื้อของบ้าง แต่…พอถึงเวลาก็เหมือนเดิม หยิบกระดาษหยิบปากกา แล้วเข้าประจำการเหมือนที่เคยปฏิบัติ

คิดอยู่แป๊บนึง สัปดาห์นี้จะเขียน จอ…จ่อ…จ้อ เรื่องอะไร? หรือจ้อถึงใคร? ยอมรับว่า…ยากขึ้นทุกวัน ก้อ…บอกเสมอว่าตัวละครนั้น หายากขึ้นทุกวัน ก้อ…บอกเสมอๆว่า ตัวละครนั้นหายากขึ้น

บางครั้ง…บางเวลา… “รามอินทรา” เคยนั่งแบบไม่อยากทำอะไร อยากอยู่เงียบๆคนเดียว ย้อนเส้นทางชีวิต มาอยู่จุดนี้ได้อย่างไร? มาเป็นคนเขียนหนังสือได้อย่างไร? คิดแล้ว…อดนั่งยิ้มคนเดียวไม่ได้

ก้อ…อดอมยิ้มกับตัวเองไม่ได้ เมื่อเช้าวันหนึ่งไปตลาดใกล้บ้าน เพราะซื้อกับข้าว…ถูก “แม่ค้า” ที่คุ้นเคยเพราะเป็นเจ้าประจำ ถามถึงชีวิตประจำวัน และถูกถามว่ากลางวันได้นอนบ้างมั้ย? ด้วยคิดว่า… “รามอินทรา” คงไม่ได้ทำงานแล้ว พอตอบว่า… ยังทำงานอยู่ เลยถูกมองหน้าแบบงง เลยบอกต่ออีกว่า “เจ้านาย” ใจดียังไม่ยอมให้หยุด ทั้งๆที่เกษียณแล้วล่ะ “แม่ค้า” เลยหัวเราะพร้อมพูดว่า โชคดีนะ ยังได้ทำงานยังได้เจอคน ได้ใช้ความรู้ จะได้ไม่อยู่บ้านเฉยๆ ที่เผลอๆอาจเป็นอัลไซเมอร์ได้ ...

หลัง “ยวดยาน” ก้าวสู่ปีที่ 26 “รามอินทรา” และทีมงานยวดยาน ก้อ…ได้เวลาโยกเยกที่ทำงาน ขยับจากเดิมที่อยู่ด้านใน มาอยู่ด้านนอก ที่โอ่โถงดูสบายตามากขึ้นกว่าเดิม ก็มีพรรคพวกคนบริษัท

ล่วงเลยเข้าสู่ครึ่งปีหลังแล้ว หลายคนพูดตรงกันปีนี้เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน อดถามตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร? ถ้าจะบอกว่า…รู้สึกเฉยๆล่ะ ก็ไม่น่าจะใช่ ในเมื่อยังต้องทำงานอยู่ทุกสัปดาห์