โซ่หลุด ฉบับ 1,075 “สาวเจิน” – “ฝน เม็ดกลาง” มิตรภาพ – ความรู้สึก คนบริษัทกับคนสื่อ
ในงานกิจกรรม “TAIA Meets the Press” ที่สมาคมอุตสาหกรรมยานยนต์ไทย จัดขึ้นที่อาคารอิมแพ็ค ฟอรั่ม เมื่อ 4 เมษายน ที่ผ่านมา “โซ่หลุด” มีโอกาสได้เจอะเจอกับ “สาวเจิน” สาวิตรี แก้วพวงงาม ที่เป็นกรรมการสมาคมฯ ก้อ…เลยได้คุยกันแบบไม่ได้เจอกันมานาน ถือเป็นคนฮอนด้ามาอย่างยาวนาน ยังย้อนความทรงจำสมัยยังเป็นเลขาฯนายญี่ปุ่น ทุกครั้งที่มีงาน ไม่ว่าจะเป็นงานแถลงข่าวหรือเปิดตัวรถจักรยานยนต์ฮอนด้า “สาวเจิน” ก็จะรับบท “คนแปล” โดยอัตโนมัติ ทำให้ได้รู้จักกันโดยปริยาย ซึ่งในยุคที่ “สื่อสิ่งพิมพ์” ยังเฟื่องฟูนั้น คนบริษัทกับคนสื่อ ยังเจอะเจอกันตัวเป็นๆ บ่อยมาก ก็เลยสนิทสนมกันตั้งแต่วันนั้น
หรือในยุคที่เปิด ฮอนด้า บิ๊กวิง “สาวเจิน” ก็มีหน้าที่ดูแลเป็นงานหลัก โดยมี “ฝน เม็ดกลาง” มนสิชา สังข์สุวรรณ เป็นผู้ชายไซซ์เอส” ยุทธนา มั่งคั่ง ที่ถือว่าสนิทสนมกันมาก แต่น่าเสียดาย ที่วันนี้แตกต่างจากวันวาน ไม่ว่าจะเป็นด้วยวิถีทางหรือความผูกพัน เลยเป็นเหมือนคนผ่านทาง ที่ครั้งหนึ่งเคยรู้จักกัน ช่วงนั้นกับ “สาวเจิน” และ “ฝน เม็ดกลาง” ก็ยังทำงานอยู่หลังบ้านซะมากกว่า จนวันหนึ่ง “ฝน เม็ดกลาง” มาเติบโตกับการเป็น “คนพีอาร์” ทำให้รู้จักกันมากขึ้นและสนิทสนมเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ที่คุยกันได้ทุกเรื่อง และน่าจะเหลือ “คนฮอนด้า” คนเดียวแล้วมั้ง ที่ “โซ่หลุด” รู้สึกผูกพันด้วย แม้วันนี้จะโยกเยกไปเป็นคน HR แล้ว ก็ยังกริ๊งกร๊างคุยกันอยู่เสมอๆ เพียงแต่ไม่ค่อยได้เจอกันเท่านั้นเอง
ย้อนมาที่ “สาวเจิน” หลังจากเจอกันที่บิ๊กวิง ก็ต้องเข้าประจำการที่สำนักงานใหญ่…กลายเป็น “คนบริหาร” ที่อยากบอก เสียดายที่เป็นวูแมน แหม…ถ้าเป็นแมน รับประกันซ่อมฟรี ได้เห็นบทบาทมากกว่านี้ เพราะด้วยการพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ย่อมเป็นที่ต้องการของ “นายญี่ปุ่น” รวมถึงเส้นทางของ “สาวเจิน” นั้น “โซ่หลุด” ชอบในวิถีความพอเพียง ก้อ…ได้แต่หวัง อยากเห็นคนไทยมีบทบาทใน “ไทยฮอนด้า” มากกว่าวันนี้ ที่ได้เห็นแค่ 2 คน นอกจาก “สาวเจิน” ก็เป็น “ฝน เม็ดกลาง” นี่แหละ ที่รู้สึกคุ้นเคยมากที่สุด ด้วยเพราะระยะหลังนั้น… “ไทยฮอนด้า” แทบไม่มีคนไทยยืนแถวบนเหมือนเช่นวันวาน ก้อ…เป็นแค่ความรู้สึกของ “โซ่หลุด” เท่านั้น
วันนั้น…ได้คุยกับ “สาวเจิน” พอสมควร และมีสัญญาจะนัดไปกินข้าวฉลองออฟฟิศใหม่ ที่ลาดกระบังกันในเร็วๆ นี้ ซึ่งก็น่าจะมี “เรา 3 คน” คือ “สาวเจิน – ฝน เม็ดกลาง” และ “โซ่หลุด” เท่านั้น น่าจะเป็นอาหารอีกมื้อ ที่ทั้งอร่อยและสอดแทรกด้วยมิตรภาพแห่งความเป็นพี่น้อง ที่ไม่มีเรื่องกั๊กใดๆ ทั้งสิ้น เป็นเพียงความผูกพันที่มีมาอย่างยาวนาน
อีกไม่นานคงได้กินข้าวเคล้าคุยกัน