มิตรภาพผ่านเว็บไซต์ 584 วังวน…ความผูกพัน วันนี้ต่างจากวันวาน ด้วยวิถี…คนทำงาน
เจอใคร…ก็พูดเหมือนๆกัน ทำไมเวลาผ่านไปรวดเร็วจริงๆ นี่ก็เหลือเวลาแค่ไม่ถึงเดือน ปี 2566 ก็จะโบกมือลาแล้ว ชีวิตหลังจากวิกฤติผ่านพ้น รู้สึกเหมือนคนยังอยู่ในวังวนซึมๆ ทำอะไรเหมือนยังมีอาการลังเล จะไปไหนมาไหนยังไม่สะดวกใจ ทั้งๆที่คนก็ไม่ค่อยใส่หน้ากากกันแล้ว แต่ก็จะยังมีคำถาม…โควิด-19 นั้นจบจริงๆแล้วหรือ? เพราะยังมีข่าวออกมาเป็นระยะว่า ยังไม่จบสมบูรณ์ แต่ที่ยังพออุ่นใจ ติดแล้วอันตรายน้อยกว่าช่วงแรกๆ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ชีวิตจะได้กลับมาสู่ภาวะปกติจริงๆซะที โดยเฉพาะเรื่องการทำมาหากินที่น่าจะส่งผลต่อการดำรงอยู่ในอนาคตอีกด้วย
ขณะที่ “รามอินทรา” ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ยังคงทำงานแบบไม่เคยหยุด ยังคงทำให้ “ยวดยาน” เป็นหนังสือพิมพ์ของคนยานยนต์ ที่นำเสนอข่าวคราว ทั้งลึกและไม่ลึก ปีที่ 25…ยังคงยืนหนึ่งวางตลาดแบบตรงต่อเวลา ที่ถือเป็นเรื่องสำคัญยิ่ง ทุกวันจันทร์ วางตลาดแบบไม่คลาดเคลื่อน ก้อ…ถูกพรรคพวกถามเหมือนกันว่า…เหนื่อยมั้ย? จริงๆก็น่าจะเหนื่อยนะ แต่น่าจะเป็นความเคยชินซะมากกว่า เพราะ “รามอินทรา” จะปิดต้นฉบับตั้งแต่วันเสาร์-วันอาทิตย์ วันละ 4 คอลัมน์ ก้อ…แค่สัปดาห์ละ 8 คอลัมน์ ไม่นับที่สอดแทรกเข้ามา เหตุผล…ก็อยากมีเวลาช่วงจันทร์-ศุกร์ เผื่อมีอะไรมาสอดแทรกก็จะได้ไม่เดือนร้อนถึงการเขียนต้นฉบับ แต่ระยะหลัง…ก็มีเหลือเอาไว้บ้าง เพื่อจะได้มีงานทำ ไม่ยังงั้น…มีสิทธินั่งหลับยาวๆ
ด้วยเหตุนี้…ใครที่กริ๊งกร๊างมาหา มักไม่ค่อยจะผิดหวัง มีเวลาคุยด้วยแบบไร้ปัญหา เพียงแต่ระยะหลังก็ไม่ค่อยมีใครว่างนัก ส่วนใหญ่…ชีวิตติดประชุม ประชุมจนเหมือนไม่ต้องทำงาน เล่นประชุมตั้งแต่เช้าจรดมืด แล้วยังต้องมาเคลียร์งานต่อ ชีวิตคนบริษัทช่วงนี้เลยกลายเป็นวังวนที่น่าเบื่อ ด้วยประการฉะนี้ ทำให้ “รามอินทรา” มีเวลาว่างเยอะขึ้น แตกต่างจากวันวานโดยสิ้นเชิง เลยไม่แปลกใจ ทำไมจึงรู้สึกห่างเหินจากคนที่เคยรู้จัก เพราะกริ๊งกร๊างบ่อยๆเข้า ก็เกิดอาการเบื่อๆ ไม่อยากจะรบกวนใคร เพียงแต่ที่น่าจะเป็นห่วง ก้อ…แค่ข่าวคราวที่ค้นหายากขึ้นทุกวัน ติดขัดเรื่องอะไร? ไม่รู้จะหาข้อมูลจากไหน สุดท้าย…ก็เขียนเท่าที่เขียนได้นั่นแหละ สบายใจไม่หงุดหงิดใครอีกด้วย
วันนี้…วังวนคนในแวดวงยานยนต์ จึงเป็นความยากลำบาก แต่ก็เป็นเหมือนความท้าทาย ที่ทำให้ “รามอินทรา” รู้สึกสนุกขึ้น รวมถึงทำให้นึกถึงมิตรภาพที่นับวันจะห่างหายไป ก็เป็นเรื่องของวิถีการเปลี่ยนแปลง ที่สุดท้ายก็ต้องยอมรับและอยู่กับปัจจุบันให้ได้ เมื่อยังไง…ก็ยังมีความสุขกับการมั่นคงเขียนหนังสือ ยังไงก็ต้องเขียนให้ได้ โดยไม่มีข้อแม้
เอวัง…ก็มีด้วยประการฉะนี้
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
29 พฤศจิกายน 2566