จอ…จ่อ…จ้อ…533 ย้อน…ความผูกพัน ระลึกถึง…วันวาน เรื่องราว…ความทรงจำ
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ ปีใหม่ไทยโบกมือลา ปีใหม่จีนขยับเข้ามา ก้อ…เป็นอีกความทรงจำของ “รามอินทรา” โดยเฉพาะในวัยเด็กที่มีเป้าหมายชัดเจน รอรับแต๊ะเอียที่แม้จะไม่ได้มากมาย แต่ก็มีคุณค่าเป็นอย่างยิ่ง เป็นเหมือนเงินขวัญถุง ที่ทำให้สามารถไปปรับเปลี่ยนเป็นสิ่งของที่ตัวเองอยากได้ แต่…สำหรับความทรงจำจริงๆแล้ว มีมากกว่า ด้วยอาจเป็นเพราะ…เป็นคนจีนที่พ่อแม่เป็นจีนแท้ๆ และขายของสำหรับการไหว้ตรุษจีน เลยมีคนแวะเวียนมาซื้อของแบบคึกคักกว่าปกติ ทำให้ลูกๆทุกคนต้องเดินทางด้วยรถประจำทาง
โตขึ้นมาเป็นครอบครัวตัวเอง ก้อ…ยังผูกพันกับคำว่า “ตรุษจีน” คือยังมีการไหว้เหมือนเดิม เป็นวิถีของลูกคนจีน ยังโชคดีที่ “แม่บ้าน” รู้เรื่องค่อนข้างเยอะ ทั้งๆที่เป็นคนไทย เลยถือเป็นประเพณีที่ต้องไหว้และแจกแต๊ะเอียตามสถานภาพ ไม่มีอะไรที่มาเปลี่ยนแปลง ในขณะที่…ห้วงเวลาที่เป็นของไทยๆ “รามอินทรา” ก็ยังประพฤติปฎิบัติด้วยเช่นกัน ตามสไตล์ลูกครึ่งไทยจีน เป็นวิถีที่เรียบง่าย เพราะสุดท้ายแล้ว ยังไงก็ยังต้องดูแลครอบครัว ดูแลตัวเอง อย่าเจ็บอย่าป่วย แค่มีเงินพอกินพอใช้ ไม่เดือดร้อนไม่ต้องเป็นหนี้ แค่นี้…ชีวิตก็น่าจะมีความสุขแล้วล่ะ ไม่ต้องคิดเยอะอะไรมากมาย
ก้อ…เป็นวิถีของ “รามอินทรา” ที่แตกต่างจากวันวาน ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากมาย โชคดีในวัย 72 ปี…ยังสามารถดำรงชีวิตได้อย่างมีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น สิ่งสำคัญ…ยังได้เขียนหนังสืออันเป็นงานที่ตัวเองรัก ไม่ค่อยอยากได้อยากมีอะไรเพิ่มเติมมากไปกว่านี้ ที่แปลก…ตั้งแต่เกิดโควิด-19 ชีวิตรู้สึกได้เลยว่า…เปลี่ยนไป ไม่ค่อยออกจากบ้านไปไหน เสาร์-อาทิตย์ ก็นั่งเขียนต้นฉบับ พักผ่อนและกินง่ายขึ้น ไม่ค่อยยึดอะไรมากมายเหมือนเมื่อวันวาน ที่ต้องบอก…ติดชอปติดกิน เลือกมาก เสื้อผ้า รองเท้าเยอะแยะ เพราะซื้อแล้วซื้ออีก เมื่อเป็นเยี่ยงนี้…ชีวิตเลยง่ายขึ้น เงินเหลือเยอะขึ้นอีกด้วย ทำให้ชีวิตในบั้นปลาย มีความสุขสบายพอสมควร
อีกความผูกพันที่เริ่มขยับเข้ามาในวังวนชีวิต เป็นงานมอเตอร์โชว์ ครั้งที่ 45 ที่ปีนี้น่าจะมีความคึกคักเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะรถไฟฟ้าที่จัดหนักจัดเต็ม เป็นอีกความผูกพันเพราะมีหน้าที่ต้องจัดทำสูจิบัตร มอเตอร์โชว์ ที่แจกจ่ายให้กับผู้มาชมงาน ซึ่งถือว่าประสบความสำเร็จสูงยิ่ง ทุกปีที่จัดทำได้รับความสนใจ นอกจากทันเหตุการณ์แล้ว ยังเป็นสูจิบัตรที่มีขนาดใหญ่ที่สุด น่าจะใหญ่สุดในโลกเลยก็ว่าได้ เป็นเหมือนหนังสือพิมพ์รายวัน เป็นอีกแนวคิดของ “เจ้านาย” ดร.ปราจิน เอี่ยมลำเนา ด้วยแหละ วันนี้…เลยกลายเป็นอีกสีสันของงานไปโดยปริยาย ใครที่ไปชมงานก็อย่าลืมหยิบไปอ่านกัน
เป็นอีก จอ…จ่อ…จ้อ ที่หยิบมาเขียนให้อ่านกัน
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
7 กุมภาพันธ์ 2567