จอ…จ่อ…จ้อ…504 ชีวิตของ “รามอินทรา” ทบทวน…ความรู้สึก ทบทวน…ความอดทน
ระยะนี้… “รามอินทรา” มีโอกาสที่จะได้เจอะเจอกับ “คนยานยนต์” บ่อยครั้ง อาจเป็นเพราะมีงานครบรอบ “ยวดยาน” และเพิ่งจะเป็นวันครบรอบวันเกิด ก้อ…6 รอบ 72 ขวบ ก็มีน้องๆหลายคนชะแว๊ปมาหา รวมถึง “ค่ายยานยนต์” ก็เริ่มมีงานกันเยอะขึ้น ทั้งกิจกรรมและการเปิดตัว เลยทำให้มีโอกาสได้คุยกัน หรือบางครั้งได้มีโอกาสกินข้าวกันบ้าง พอจะทำให้คลายเหงาไปได้เยอะเชียว รวมถึงทำให้มีข่าวคราวมาเขียนได้เยอะขึ้น แค่ได้คุยกันได้เจอหน้ากัน ก็ทำให้สามารถหยิบมาเขียนบางครั้งก็ใช้หากินไปได้อีกบ่อยครั้ง เป็นอีกความรักความผูกพันจริงๆ และเชื่อว่าบรรยากาศเยี่ยงนี้จะเกิดขึ้นบ่อยครั้ง เมื่อวิกฤติได้คลี่คลายลงไป
ก้อ…ไม่รู้เป็นเพราะอารมณ์ที่ได้เจอะเจอ “คนยานยนต์” เยอะขึ้นหรือไม่ ทำให้ “รามอินทรา” รู้สึกเหมือนมีพลังเพิ่มขึ้น ยอมรับว่า…ห้วงเวลาที่ผ่านมา การเป็น “สื่อสิ่งพิมพ์” ฉบับเดียวที่หลงเหลืออยู่ ยิ่งทำให้อยากจะทำให้ “ยวดยาน” นั้น สามารถดำรงอยู่แบบมั่นคง การต้องทุ่มเทการต้องมุ่งมั่น ก็เคยถามตัวเองบ่อยครั้งขึ้นว่า เหนื่อยมั้ยท้อบ้างมั้ย? แหม่…ถ้าตอบว่าไม่ คงโกหกแหละ เมื่อ “ยวดยาน” เป็นหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ ต้องปิดต้นฉบับทุกวันจันทร์ – อังคาร เลยต้องเขียนต้นฉบับวันเสาร์ – อาทิตย์ เพื่อวันธรรมดาจะได้ว่าง และมีเวลาทำอย่างอื่นบ้าง ทำให้วันหยุดเหมือนจะไม่ใช่วันหยุด นั่งเขียนต้นฉบับทั้งวัน
การต้องทำอะไร? ซ้ำๆทุกสัปดาห์ คงไม่ใช่เรื่องแปลกกับบางครั้งบางอารมณ์ เริ่มรู้สึกเบื่อบ้างท้อบ้าง แต่ก็เป็นอยู่ไม่นานทุกอย่างก็เข้าสู่โหมดเดิม ทำงานต่อไป แต่พอมาระยะหลังๆ ความรู้สึกบางอย่างเริ่มเกิดขึ้น จำได้ว่า…ในชีวิตของการเป็นคนทำงาน เป็นคนที่ไม่ชอบลาหยุด ไม่ชอบมาทำงานสาย เพราะถือว่า…ทุกอย่างมีกติกา และกลัวการตกงาน ด้วยไม่เชื่อว่า…ตัวเองจะดีพอจะสามารถหยุดได้สายได้ อยากทำอะไร? ทำใจตัวเอง และที่น่ากลัว คือคนที่ชอบเอาเปรียบ ฉวยโอกาสเพื่อตัวเองและไม่ค่อยทุ่มเทการทำงาน อยากรู้เหมือนกันว่า…ถ้าวันหนึ่ง…ถูกไล่ออกหรือตกงาน จะเป็นเยี่ยงไร?
อีกเรื่องที่ “รามอินทรา” รู้สึก…อยากปล่อยวางความรู้สึกตัวเอง โดยเฉพาะความผูกพันที่เป็นเงื่อนมัดตัว เมื่อ “ยวดยาน” ก็ไม่ใช่ของเรา ทำไมต้องทุ่มเทเพื่อคนอื่น ทำไมเค้าไม่ยอมปรับตัวบ้าง ทำไมอยากลาก็ลา อยากหยุดก็หยุด ไม่เคยคิดจะปรับเปลี่ยนตัวเอง บางครั้งอยากทำบ้างอยากปล่อยวางบ้าง หรือไปทำงานที่เป็นของตัวเอง ไม่ต้องง้อใคร ไม่ต้องเอาใจใคร น่าจะโอเคและเชื่อว่า…คงจะวางมือได้ในอีกไม่นานนี้ ไม่ต้อง จอ…จ่อ…จ้อ แล้ว
อยากเป็นตัวของตัวเองแหละ ทำงานของตัวเอง
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
19 กรกฎาคม 2566