จอ…จ่อ…จ้อ…490 ชีวิตที่เปลี่ยนแปลง หลังเกิดวิกฤติโควิด-19 พอเพียงและเพียงพอ

นั่งทบทวน…ก่อนถามตัวเองวันนี้… “รามอินทรา” เปลี่ยนแปลงหรือไม่? สุดท้าย…ยอมรับกว่า 3 ปีของวิกฤติโควิด-19 เปลี่ยนแปลงไปจริงๆ โดยเฉพาะวิถีชีวิตในแต่ละวัน ก่อนนั้น…วันหยุด เสาร์-อาทิตย์ แทบไม่อยู่ติดบ้าน แทบจะอาทิตย์เว้นอาทิตย์ หรือทุกอาทิตย์ ต้องแวะเวียนไปเดินที่ห้างพันธุ์ทิพย์ งามวงศ์วาน ที่อยู่ใกล้บ้าน และก็ไม่เคยกลับบ้านมือเปล่า ไม่เสื้อก็กางเกง บางครั้งก็หิ้วรองเท้าติดมือมาด้วย เป็นมือสองเท่านั้น แต่เป็นเกรดเอ ที่มีร้านประจำ โดยเฉพาะรองเท้า…ร้านจะรู้ไซส์รู้สไตล์ที่ชอบ ในสนนราคาที่… “พิเศษ” เพราะเป็นเจ้าประจำกัน ถูกใจไม่เลือกมาก แต่ราคาโอเค ก้อ…จ่ายตังค์ แล้วหิ้วกลับบ้าน วันนี้…เลยมีแค่เต็ม 2 ตู้รองเท้า
ส่วนเสื้อผ้า…ก็ว่าไปตามอารมณ์ ช่วงไหนเป็นลายดอกก็ซื้อทุกอาทิตย์ ช่วงไหนเป็นลายสก็อต ช่วงไหนเป็นเสื้อยืด ซื้อแบบไม่ได้นับว่าตัวเองมีแค่ไหน? ชอบเป็นซื้อ…แล้วก็ซื้อ เคยซื้อยกราว 12 ตัว แต่ราคาถูกมาก แค่พันกว่าบาท วันนี้…ก็เต็มตู้อีกเหมือนกัน ไม่รู้เป็นเพราะอะไร? ส่วนกางเกง “รามอินทรา” เป็นคนที่ชอบกางเกงลูกฟูก ก็ซื้อแล้วซื้ออีก แต่วันนี้…ก็หายากขึ้นแล้ว หลังเกิดโควิด-19 ไม่ค่อยจะมีของให้ซื้อแล้ว รวมถึง “ของกิน” ก็เป็นคนเลือกมากและเรื่องมาก ซื้อมื้อกินมื้อ ไม่ชอบเก็บข้ามมื้อซะด้วย ไม่แปลกใจที่จะมีของกินเต็มโต๊ะ ยิ่งที่ทำงานมองไปทางไหน ก้อ…เจอแหละ
แต่หลังเกิดวิกฤติโควิด-19 ชีวิตเปลี่ยนไปอยู่ติดบ้านมากขึ้น เสาร์-อาทิตย์ แทบไม่เคยออกไปไหน นั่งเขียน
หนังสือ เสาร์ 4 คอลัมน์ อาทิตย์ 4 คอลัมน์ แทบไม่เคยออกจากบ้านไปไหน ซื้อของกินง่ายๆ ซื้อเช้ากินถึงเย็น ได้เสื้อผ้ารองเท้า ก้อ…เป็นของสะสมเดิมๆ ยังอยู่เหมือนเดิม มีบริจาคบ้างเป็ครั้งคราว ชีวิตนิ่งมากขึ้น ไม่รู้สึกยินดีกับอะไร…อะไร ที่คนบางคนยังอยากมีอยากได้ ไม่เคยคิดไว้อวด และแอคชั่นอะไรแล้ว แค่…ทำงานตามหน้าที่ เลิกงานกลับบ้าน หาอะไรกินในหมู่บ้าน แล้วก็พักผ่อน สบายใจไทยแลนด์
อีกเรื่องที่ชัดเจน…วันนี้…อารมณ์นิ่งขึ้น ไม่มีอารมณ์คิดจะไปโชว์ออฟอะไร มีหรือไม่มีรู้แก่ใจตัวเอง ที่สำคัญ…มีเพราะตัวเองไม่ใช่มีเพราะองค์ประกอบอื่น ชีวิตวันนี้…เกิดขึ้นด้วยฐานะของตัวเองและครอบครัวที่สร้างขึ้นมาเอง ไม่มีฐานะอื่นมาให้อวดอ้าง เริ่มต้นครอบครัวจากศูนย์ และที่จดจำ ไม่คิดเหยียบหลังเพื่อนเพื่อการเติบโต ทำให้สามารถหยิบเรื่องราวมา จอ…จ่อ…จ้อ แบบไม่อายใคร เพราะเขียนเองเออเอง ไม่ก็อปปี้ใครนะจ๊ะ
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
12 เมษายน 2566