จอ…จ่อ…จ้อ…542 วังวน…คนเขียนหนังสือ บางครั้ง…ก้อ…หมดมุก บางคราว…ก้อ…องค์ลง
ก้อ…ต้องบอกเหมือนเดิม เผลอแพล๊บเดียว วันปีใหม่ไทย วันสงกรานต์ก็ผ่านพ้นไปอีกแล้ว ส่วนใครจะไปคิดว่าปีนี้สงกรานต์มี 21 วัน ก็ว่ากันไป เพราะจริงๆแล้ว…เป็นเรื่องของแต่ละพื้นถิ่น ที่มีกันมานานแล้วกับพิธีวันสงกรานต์ จะมีการสรงน้ำหรืออะไร? ก็เป็นเหมือนประเพณี ที่จัดกันตามที่เคยกำหนดกันมา จะเป็นวันไหนจัดกันยังไง แต่ในความรู้สึกของคนไทยส่วนใหญ่ น่าจะแค่วันที่ 13-15 เมษายน นั่นแหละเป็นหลัก ซึ่งก็เป็นวันหยุดด้วยแหละ แหม่…ถ้าปีนึงจัดงานสงกรานต์กันแบบยาวๆ 21 วัน สงสัยต้องปิดบริษัทกันมั่งล่ะ และน่าจะเป็นเรื่องปกติถ้าจะนับกันแบบเอามารวม เผลอๆมีเกินด้วยซ้ำไป เป็นความสะดวกของแต่ละพื้นที่นั่นแหละ ปีนี้…ก็มีชาวต่างชาติติดว่า ปีนี้ประเทศไทยจัดสงกรานต์ติดต่อกัน 21 วัน ลยเตรียมมาสนุกแบบยาวๆ
ปีนี้…อากาศร้อนมาก ใครที่เล่นสงกรานต์กลางแดดต้องยกนิ้วให้จริงๆ ขนาดนั่งหรือเดินอยู่ในร่ม ยังร้อนจนเหงื่อท่วมตัว ยังไงช่วงนี้ต้องดูแลตัวเองเยอะๆ เพราะแดดทำให้มีคนเสียชีวิตมาแล้ว สัปดาห์ก่อนดูข่าวทางหน้าจอสี่เหลี่ยมยังอดหัวเราะไม่ได้ เรื่องที่มีคนซื้อกุ้งสดแล้วเก็บเอาไว้ใต้เบาะรถจักรยานยนต์ ผ่านไปครึ่งวันปรากฎว่า…กุ้งสดกลายเป็นกุ้งสุกไปเรียบร้อย แต่ก็มีคนวิเคราะห์ว่าไม่น่าจะเอาไปกินต่อ เพราะน่าจะเป็นกุ้งเน่าแล้วมากกว่า เมื่อเจอแดดจัดๆแล้วอบอยู่ใต้เบาะ ยังไงก็ไม่น่าจะกินได้ ก็เป็นเรื่องขำๆกับความร้อนของแดด ก็เหมือนที่มีคนเตือน อย่าเก็บของที่เจอความร้อนไม่ได้ไว้ในรถยนต์ เพราะมีโอกาสที่จะไหม้ได้เหมือนกัน นี่เป็นเรื่องของความร้อนจากแดด ที่ปีนี้แดดร้อนจริงๆ ยังไงก็อย่าลืมดูแลตัวเองกันด้วยนะครับ
วันเปลี่ยนเวลาผ่าน… “รามอินทรา” ยังคงมีความสุขกับการเป็นคนสื่อ ทั้งดั้งเดิมและไม่ดั้งเดิม ยังเขียนหนังสือทั้งใน “หนังสือพิมพ์ยวดยาน” และใน “เว็บไซต์…รามอินทรา” ยังคงสนุกและมีความสุขกับการต้องหาเรื่องหาตัวละคร มาเขียนให้อ่านกันทุกสัปดาห์ ระยะหลังนี้…เจอแบบติดต่อกันยาวๆ ทั้งสูจิบัตรมอเตอร์โชว์ ทั้งโน่นทั้งนี่ เล่นเอาหมดมุกไปเหมือนกัน หาตัวละครไม่ทัน ต้องปล่อยเวลาให้ผ่านไปแบบทำใจนิ่งๆ เพราะยังไงก็เขียนไม่ได้ ต้องเว้นระยะหรือไม่ก็ไม่ต้องเขียน คิดออกหรือมีตัวละคร ค่อยมาเขียน นานๆสักครั้งก็จำเป็นต้องรอ “องค์ลง” นั่นแหละ เหมือนประเภทไฟลนกันนั่นแหละ ถ้าอารมณ์นั้นละก้อ…เผลอแป๊บเดียวเหมือนกัน ไม่รู้เอาอะไรมาเขียน ซึ่งบางครั้งก็ดำน้ำจนจบได้เหมือนกัน
ความเป็นคนเขียนหนังสือ…ก็สนุกไปอีกแบบทำให้ชีวิตมีสีสัน เพราะไปไหนมาไหนต้องคอยสังเกตคอยเก็บรายละเอียด เจออะไรต้องจำได้ เพื่อจะหยิบมาเป็นเรื่องเป็นราวได้ จนบางครั้งถูกถามเหมือนกันว่า มองอะไร? หรือจับผิดใคร? สุดท้ายก็เพื่อจะได้หยิบมา จอ…จ่อ…จ้อ ให้อ่านกันทุกสัปดาห์นั่นแหละ ไม่มีอะไรแอบแฝง
เป็นวังวนของคนเขียนหนังสือ ล้วนๆเลยล่ะ
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
10 เมษายน 2567