บางครั้ง…บางเวลา…ก้อ…รู้สึกคิดถึงพรรคพวกคนที่เคยคุ้นเคย ทั้งคนบริษัทและคนสื่อ บ่อยครั้งที่คิดถึงวันเวลาเดิมๆ ที่เคยเจอะเจอกัน เคยสื่อสารกันได้ แล้วจู่ๆก็หดหายไปแบบไร้เหตุผล เคยกริ๊งกร๊างแล้วรับสายก็ไม่เคยรับสาย แถมยังไม่มีการติดต่อกลับ บ่อยครั้ง…ก็รู้สึกแย่และอดถามตัวเองไม่ได้ว่า จำเป็นนักหรือ? กับการที่ต้องพยายามมากมาย เมื่อเค้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย เค้าน่าจะมีเหตุผล แต่…ก็น่าจะบอกกันดีๆก็ได้ แล้วคนประเภทนี้ก็ค่อยๆหายไปจากความรู้สึกหายไปจากความทรงจำ แม้อาจมีบ้างบางเวลาที่คิดถึง แต่ก็เป็นแค่ปลายๆความคิดถึงไม่มีอะไรมากมาย เพราะยังมีคนที่รู้จักยังรักและผูกพัน รวมถึงจริงใจกับเรามากกว่า และเชื่ออีกด้วยว่า…คนแบบนี้คงยากที่จะมีใครอยากคิดถึง เหมือนเช่นที่ไม่เคยคิดถึงเหมือนที่เคยคิดถึง และวันหนึ่งก็คงลืมไปเลยว่า…เคยรู้จัก

ในโลกของการสื่อสาร ที่ทุกอย่างผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม เป็นเรื่องที่ต้องทำใจยอมรับกับวิถีดั้งเดิม ที่จะค่อยๆหดหายไป ความรักความผูกพันจริงๆเริ่มหาได้ยากยิ่ง เมื่อทุกเรื่องราวจะส่งผ่านตัวหนังสือ จริงใจหรือไม่ ไม่มีใครรู้เพราะไม่ได้ยินเสียง บางครั้งไม่ได้เห็นหน้า จะเขียนอะไรก็ได้จะจริงหรือไม่ ไม่มีใครได้เห็นสีหน้าเหมือนคุยกันแบบตัวเป็นๆ ก้อ…ไม่แปลกใจหรอกที่จะรู้สึกว่า มีคนรู้จักมากขึ้น แต่ถ้าหยั่งลึกลงไป ก็แค่คนรู้จักแบบผิวเผิน ไม่จริงใจไม่ต้องปกปิดสีหน้า แค่เขียนผ่านหน้าจอเท่านั้นเอง ด้วยเหตุนี้…เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อเจอกันแค่ผ่านหน้าจอ ทุกเรื่องก็เหมือนแค่คนรู้จัก แต่ไม่ผูกพัน ก้อ…ไม่รู้ว่า “รามอินทรา” คิดถูกมั้ย? หรืออาจจะเข้าใจผิดก็ได้แล้วแต่มุมคิดของแต่ละคน

ด้วยเหตุนี้…บางครั้ง…บางเวลา ที่ “รามอินทรา” รู้สึกเหงาๆ ก็จะรู้สึกเหมือนไม่รู้จะคิดถึงใคร ไม่รู้จะกริ๊งกร๊างหาใคร นอกจากคนหน้าเดิมๆ ที่ยังคงรักและผูกพัน ที่ยิ่งนับวันยิ่งหาได้ยากขึ้น ถือเป็นวิถีที่เกิดขึ้นตามครรลองของการเปลี่ยนแปลง บางทีก็บอกตัวเองว่า ยังพอโชคดีอยู่บ้าง ที่วันนี้อายุเยอะแล้ว มีความสุขตามอัตภาพ ไม่มีหนี้สินแม้แต่สลึงเดียว ครอบครัวก็อยู่ด้วยกันแบบพร้อมหน้าพร้อมตา “รามอินทรา” ก็มีความสุขที่พอเพียง ไม่อยากได้อะไรมากกว่านี้ นอกจากความรักความผูกพันและความจริงใจ ด้วยอาจเป็นเพราะ…อาจเป็นด้วยวันนี้…ผู้คนมีความเปลี่ยนแปลงไป ไม่ค่อยมีใครเคารพกติกา ตามใจตัวเอง จนลืมดูคนรอบตัว หรืออาจเป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงของโลกของการสื่อสารด้วยหรือไม่?

วันนี้… “รามอินทรา” ยังคงทำงานตามปกติ ยังโชคดีที่มีงานให้เขียน สัปดาห์ละ 3 คอลัมน์ 3 สไตล์ ไม่ว่าจะเป็น “รามอินทรา” ยกนิ้วให้ “รามอินทรา” จุ๊กจิ๊ก และ “รามอินทรา” จอ…จ่อ…จ้อ ยังไงก็อยากให้ติดตามอ่านกัน อย่างน้อยก็เป็นอีกพลังที่ทำให้ยังอยากที่จะหาเรื่องราวมาเขียนให้อ่านกัน

อย่าลืมติดตามอ่านกันต่อไปนะครับ

มากกว่าขอบคุณ

“รามอินทรา”

บ้านชินเขต

7 สิงหาคม 2567