โซ่หลุด ฉบับ 998 เส้นทาง…คนเขียนหนังสือ ยิ่งนับวัน…ยิ่งยากยิ่ง ยิ่งนับวัน…ยิ่งเหินห่าง

เป็นอีกสัปดาห์ที่ต้องบอก…กว่าจะเขียนคอลัมน์จบ เดี๋ยวนั่ง เดี๋ยวนอน เพราะไม่รู้จะเขียนอะไร? ยิ่งช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอะเจอกับใคร รวมถึงแทบไม่ได้กริ๊งกร๊างคุยกัน จะมีแค่ “เบียร์ ยาม่า” อัญชลี ศรีพิทักษ์ คนพีอาร์ค่ายยามาฮ่านี่แหละ ที่ “โซ่หลุด” พอจะกริ๊งกร๊างคุยด้วย ก้อ…ถามไถ่ถึงข่าวของรถจักรยานยนต์ยามาฮ่าและของเจ้าตัว นอกนั้นก็คุยกับคนโน้นคนนี้ เรื่อยเปื่อยตามเรื่อง เพราะอย่างน้อย…ก็น่าจะได้ข่าวมาเขียนบ้าง ขนาดคุยยังงี้…ยังเขียนไม่ได้ก็บ่อยครั้ง แต่…สุดท้ายก็ต้องเขียนให้จบ เพราะนี่คือหน้าที่และเป็นงานที่รักมาก ชีวิตคงต้องเขียนหนังสือให้ทุกคนอ่านยังงี้แหละ อาจถูกใจบ้าง ไม่ถูกใจบ้าง ก็ไม่ว่ากันนะครับ จะพยายามเขียนให้โอเคที่สุดแหละ
ก้อ…อย่างที่เขียนบ่อยครั้งแหละ วันนี้…คนรถจักรยานยนต์ที่พอจะหยิบมาเขียนเป็นข่าวนั้น หายากถึงยากมาก โดยเฉพาะ…หลังจากเกิดวิกฤติโควิด-19 และพรรคพวก ทำให้ทุกคนต้องดูแลและเก็บตัว เพื่อให้ตัวเองปลอดภัยที่สุด พอวิกฤติคลี่คลาย ทุกค่ายก็ต้องเริ่มปฏิบัติการ ประชุมเยอะมาก เยอะจนทุกครั้งที่จะกริ๊งกร๊างไปคุยด้วย ไม่เคยว่าง และไม่เคยหนี ด้วยเพราะคุยด้วยไม่สะดวก ติดประชุม ประชุมแบบเช้ายันมืด พอเลิกประชุมก็ลืมทุกสิ่งลืมทุกอย่าง ลืมว่ารับปากใคร สุดท้าย…ก็รอจอลืมเหมือนกันว่า กริ๊งกร๊างไปหาใคร อยากคุยอยากถามเรื่องอะไร? และสุดท้าย…ก็ไม่อยากกริ๊งกร๊างไปหาใครอีกแล้ว เพราะไม่ได้ข่าวอะไรมาให้ได้เขียนถึง
ย้อนกลับมาถึงแวดวงคนรถจักรยานยนต์ โดยภาพรวมเป็นเรื่องที่น่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่มีการขยับตัวให้ได้เห็นกันบ้างแล้ว ทั้ง “ยามาฮ่า” ที่เริ่มต้นไปก่อน รวมถึง “ฮอนด้า” ที่เปิดตัวตามหลังมา “โซ่หลุด” คงไม่ลงลึกในรายละเอียด เพราะไม่มีโอกาสได้ไปร่วมงาน ที่ยกพลไปจัดกันถึงเมืองพัทยา ก้อ…ไม่อยากเขียนถึงมากนัก ยกให้เป็นหน้าที่ของ “ปิ๋ว…ปิ๋ว” วรางคณา รัตนพันธ์ ที่ได้รับเชิญให้ไปร่วมงาน ก้อ…เป็นเรื่องปกติที่ต้องยอมรับ ตั้งแต่เกิดโควิด-19 เป็นต้นมา รู้สึกห่างเหินจากงานประเภทนี้ อาจเป็นเพราะเริ่มคุ้นชินกับการเปิดตัวผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยมซะมากกว่า
ก้อ…เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น ในโลกของการสื่อสารออนไลน์ ที่ “โซ่หลุด” เหมือน “สื่อดั้งเดิม” ที่ยังไม่ค่อยคุ้นชิน และทำให้เกิดอาการอยากถอยห่างออกมาบ้าง ทำหน้าที่แค่เขียนคอลัมน์กับหาตังค์ไว้เป็นทุน เพื่อให้ “ยวดยาน” สามารถดำรงอยู่ได้อย่างมั่นคงต่อไป รวมถึงอีกเหตุผล สภาพร่างกายที่อยากพักผ่อนมากกว่า
วันเปลี่ยน เวลาผ่าน อะไร…อะไร…ก็ไม่เหมือนเดิม