โซ่หลุด ฉบับ 1,003 24 ปี…กว่า 1,000 ฉบับ ทำไม? เขียนยากขึ้น “ตัวละคร” ก็น้อยลง
“ยวดยาน” เพิ่งก้าวผ่านฉบับที่ 999 ในปีที่ 24 ท่ามกลางกระแสการถดถอยของ “สื่อสิ่งพิมพ์” ถือเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายเป็นอย่างยิ่ง ยอมรับ…ทุกก้าวย่างนั้นมิได้ผ่านมาแบบง่ายๆ โดยเฉพาะ…ก้าวแรกๆ ในยุคที่สื่อสิ่งพิมพ์ยังเข้มแข็งนั้น แค่เครือกรังด์ปรีซ์ ก้อ…มีพี่ๆ ที่เข้มแข็งเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นนิตยสารกรังด์ปรีซ์หรือมอเตอร์ไซค์ การเป็นน้องเล็ก จึงเป็นเรื่องยากที่จะทำให้สามารถดำรงอยู่ แต่…สุดท้าย… “ยวดยาน” ก้อ…สามารถดำรงอยู่และก้าวผ่านมาจนถึงฉบับที่ 1,000 ได้ ซึ่งยิ่งเป็นเรื่องยาก เมื่อสถานการณ์อยู่ในภาวะ “สื่อสิ่งพิมพ์” กลายเป็นสื่อล้าสมัย เมื่อก้าวสู่สื่อยุคออนไลน์ ที่ใช้วิธีการผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม
“โซ่หลุด” เขียนคอลัมน์นี้ครบตามจำนวน “ยวดยาน” ไม่เคยไม่เขียนเลยแม้แต่ฉบับเดียว ก้อ…เคยถูกถาม และถามตัวเองเหมือนกันว่า เขียนได้ยังไง…หาข้อมูลจากไหนมาเขียน ก้อ…ต้องขอบคุณทุก “คนมอเตอร์ไซค์” นั่นแหละ ที่เป็น “ตัวละคร” ให้ได้เขียน จากรุ่นสู่รุ่น ทั้งคนไทยและคนต่างชาติ รวมถึงข่าวคราวการขับเคลื่อนธุรกิจ รวมถึงการต้องกริ๊งกร๊างหาเรื่องคุยกับทุกๆคน ในโอกาสที่แตกต่างกัน เพียงแต่…ระยะหลัง “ตัวละคร” เหลือน้อยลง ด้วยการเปลี่ยนแปลงในค่ายรถจักรยานยนต์ มีข่าวให้เขียนได้จริงๆ แค่ฮอนด้ากับยามาฮ่าเท่านั้น แถมก็ยังไม่มีตัวละครมากมายเช่นในอดีตอีกด้วย
แต่…ไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงอย่างไร? “โซ่หลุด” ก็ยังคงต้องเขียน…คอลัมน์นี้ให้อ่านกันต่อไป เนื้อหาอาจจะเข้มข้นบ้าง ไม่เข้มข้นบ้าง คงไม่ว่ากัน เพราะวันนี้… “ตัวละคร” เหลือน้อยเหลือเกิน ล่าสุด…ยังนั่งถามตัวเองเลยว่า แต่ละฉบับนั้น…ทำไมใช้เวลาเพิ่มมากขึ้น ก้อ…ยอมรับ กว่าจะหาเรื่อง หาตัวละครมาเขียน เผลอๆ มีหลับ สุดท้าย…ก็ต้องเขียน ลองเจาะลึกดูก็ได้ว่า ทั้งในค่ายฮอนด้ากับค่ายยามาฮ่านั้น มี “ตัวละคร” ที่สามารถเขียนถึงได้สักกี่คน ยืนยันเลยว่า…ไม่น่าเกิน 10 คน ยิ่งเป็นยุค “คนญี่ปุ่น” คุมเกม ก้อ..ยิ่งหาตัวละครที่เป็นคนไทยยากมากขึ้น รวมถึงโลกของการสื่อสารที่เปลี่ยนไป กลายเป็นการสื่อสารผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม โอกาสจะเจอะเจอก็ยิ่งน้อยลงไปอีก
ล่าสุด…ก้อ…ยังถามตัวเอง ทำไมเขียนถึง “คนยามาฮ่า” เยอะขึ้น เออ…จริงด้วย น่าจะเป็นเพราะแวะเวียนไปเจอกันมากกว่า “คนฮอนด้า” มั้ง รวมถึงรู้สึกถึงความห่างที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร? ทั้งๆ ที่ก้อ…ถูกเชิญไปงาน แค่เมื่อเวลาที่ไม่อำนวย เลยไม่ได้ไปเจอใคร น่าจะเป็นช่วงเวลาแหละ หวังว่า…โควิด-19 เริ่มผ่อนคลายบ้างแล้ว คงไม่มีข้ออ้างของการเจอกัน แต่…ก็ยังมีเรื่องการประชุมเป็นข้ออ้างอีกแหละ เลยเจอกัน กริ๊งกร๊างหากัน ลำบากขึ้น
เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้…แล