มิตรภาพผ่านเว็บไซต์ 550 ชีวิตวันนี้…ของ “คนสื่อ” มิอาจคาดการณ์ได้ จะดำรงอยู่เยี่ยงไร?
ปีใหม่ไทย…ก้อ…ผ่านไปอีกแล้ว ยอมรับไม่ไดรู้สึกตื่นเต้นอะไรมากนัก อาจเป็นเพราะด้วยอายุที่มากขึ้น ไม่ได้คิดหรือมีเป้าหมายที่จะเดินทางไปไหนมาไหน แค่…สรงน้ำพระ…พระในบ้าน เรียบร้อยก็หาอะไรกินกัน เป็นอันจบข่าว อยู่บ้านนั่งเขียนหนังสือตามประสาคนชรา แต่…มีความสุขเป็นอย่างยิ่ง การได้เขียนหนังสือเหมือนได้ทบทวนความทรงจำ เพราะต้องเขียนถึงหลากหลายตัวละคร ทั้งคนบริษัทและพรรคพวกคนที่ได้รู้จัก บ่อยครั้ง…ที่ไม่ได้เขียนถึง “คนบางคน” ซะนาน อาจเป็นเพราะไม่อยากเขียนถึง หรือเพราะบางเหตุผล แต่…ก็ยอมรับยังคงจดจำและระลึกถึง เพียงแต่ไม่อยากเขียนถึง ปล่อยไว้แค่คิดถึง ก้อ…โอเคแล้วมั้ง
ชีวิตการเป็นคนเขียนหนังสือ วันนี้กับวันวานแตกต่างกันเป็นอย่างยิ่ง ด้วยอาจเป็นด้วยวัฒนธรรมของการสื่อสาร ด้วยวิธีการนำเสนอ จากแผ่นกระดาษสู่หน้าจอสี่เหลี่ยม วิธีการที่แตกต่าง วิธีการที่ใช้การก็อปปี้แล้วส่งข่าวเลย ทำให้โลกของคนเขียนหนังสือ มีจำนวนที่ลดลง เมื่อวันนี้…แค่ก็อปปี้แล้วส่งเลย ง่ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคนสื่อระดับไหน สุดท้าย…ก็หนีไม่พ้นวงจรสมัยใหม่ ไม่ยังงั้นก็คงยากที่จะดำรงอยู่ ก้อ…ขอบคุณตัวเองที่ไม่ต้องตกอยู่ในวังวนการช่วงชิงเช่นนี้ ยังคงเป็น “คนสื่อดั้งเดิม” ได้อย่างค่อนข้างมั่นคง เพียงแต่ยากลำบากขึ้น เมื่อตัวละครเหลือน้อยลง แต่…ก้อโอเคที่มีคู่แข่งน้อยลงด้วยเช่นกัน
แต่…ที่รู้สึกมากกว่าตัวละคนลดน้อยลง เป็น “คนสื่อ” ที่มากมายเกินกว่าจะรู้จัก โลกการสื่อสารสมัยใหม่ เกิดง่ายมากแต่ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่า จะเป็นเกิดง่ายตายง่ายด้วยหรือเปล่า? เมื่อวันนี้ “คนบริษัท” ก็มีงบน้อยซะเหลือเกิน น้อยจนแทบไม่พอแบ่ง ต้องใช้วิธีเลือกให้ คำถามที่น่าสนใจแล้วใครจะเป็นคนถูกเลือก แล้วใครจะสามารถดำรงอยู่ได้ เมื่อคนที่ได้ก็ไม่ใช่ว่าจะได้เยอะแยะอะไร? แค่…พออยู่ได้เท่านั้นไม่ได้มากมายจะอยู่สบาย สุดท้าย…ใครจะสามารถดำรงอยู่ได้นานกว่ากันเท่านั้นเอง
ด้วยประการฉะนี้…จึงรู้สึกชีวิตของคนสื่อเปลี่ยนไป ไม่มีอะไรจีรัง ไม่มีอะไรมั่นคง การต้องดำรงอยู่แบบต้องดิ้นรนต้องต่อสู้ แบบที่ไม่มีใครแตกต่างใคร ชีวิตของคนสื่อสไตล์ “ก็อปปี้เพรส” จึงน่าจะเป็นห่วงยิ่งนัก เพราะไม่มีใครสามารถทราบได้เลยว่า “คนบริษัท” จะสามารถดูแลได้นานแค่ไหน? ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ อยากให้ทุกคนคำนึงถึงการดำรงอยู่ ที่เป็นอนาคตด้วย ยังไงก็เน้นปลอดภัยไว้ก่อนนะครับ
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
5 เมษายน 2566