มิตรภาพผ่านเว็บไซต์ 545 “วันนี้” กับ “พรุ่งนี้” ความรู้สึก “รามอินทรา” กับ…ทุกสิ่งทุกอย่าง
คุยกับพรรคพวก…มีความเห็นค่อนข้างตรงกัน วันนี้นอกจาก “คนสื่อ” จะเยอะถึงเยอะมากแล้ว ยังเป็นการทำงานที่แตกต่างจากยุควันวานโดยสิ้นเชิง จนกลายเป็นการนำเสนอที่ขาดความละเอียด แค่…รับข่าวแล้วนำเสนอ เน้นความรวดเร็วเป็นด้านหลัก คงจะหาสไตล์แบบ “สื่อสิ่งพิมพ์” อย่าง “ยวดยาน” ยากขึ้นทุกวัน ก้อ…เข้าใจและเห็นใจ เพราะการแข่งขันที่เปลี่ยนแปลงไป รวมถึงคงหาคนเขียนงานเขียนคอลัมน์แบบ “รามอินทรา” ยากขึ้นอีกด้วย ที่น่าสนใจ… “ตัวละคร” ที่เป็นคนยานยนต์ ก็พลอยหายากไปด้วย ยุคสื่อออนไลน์ “ตัวละคร” ก็ใช้หน้าจอสี่เหลี่ยมเป็นเครื่องมือ โอกาสที่จะเจอตัวเป็นๆ ก็ลืมไปเลยเหมือนกัน
หลายคน…ถาม “รามอินทรา” เหมือนกันว่า…ทำไมไม่สอนหรือหาตัวแทน ตอบจนเบื่อเหมือนกันว่า…จะสอนใครล่ะ เมื่อวันนี้… “คนสื่อ” ก็เน้นการเป็นคนเสนอข่าวมากกว่า การอยากเป็น “คอลัมนิสต์” ที่ต้องคิดเองเออเอง ไม่มีข้อมูลให้เก็บเกี่ยว ซึ่งเป็นเรื่องยาก อยากบอกสมัยที่ “รามอินทรา” อยากเขียน ก็ไม่เคยมีใครสอนให้ ต้องเรียนรู้แบบครูพักลักจำ อยากเขียนเพราะมีจุดเริ่มต้นที่ตัวเอง โชดดีที่สมัยโน้น มีคนเขียนคอลัมน์เยอะ มีโอกาสได้เลือกเรียนรู้ ซึ่งก็ใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะเข้าใจกว่าจะเขียนได้ ถ้าไม่อดทนพอก็คงไม่มีวันนี้ ทุกอย่างที่เป็น “รามอินทรา” ในวันนี้…คือการเรียนรู้ เพราะใจรักเป็นต้นทุน
อีกเรื่องที่รู้สึกได้ วันนี้…คนในแวดวงที่เคยรู้จัก เคยผูกพันห่างหายไปจนแทบไม่เหลือให้คิดถึง สิ่งที่แปลกมาก บางคนพอไม่ได้อยู่แวดวงก็เริ่มไม่ยอมติดต่อ “รามอินทรา” เคยติดต่อเคยเขียนถึง สุดท้ายก็ยอมแพ้เพราะไม่อยากทนกับคนที่ไม่ให้ค่ากับเรา ขนาดเขียนถึงและกริ๊งกร๊างไปหา ยังไม่ยอมรับสาย แถมไม่ยอมกริ๊งกร๊างกลับมาอีกด้วย สุดท้ายก็ยอมแพ้ยอมไม่เขียนถึง และยอมลืมไปเลยว่า มีเพื่อนคนนั้นรู้จักคนนี้ และวันเวลาก็ลืมเลือนและทำให้รู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ถามตัวเองเหมือนกันว่า..ทำถูกหรือไม่? และถามตัวอีกว่า…จะทำอย่างไรดี เพราะไม่ใช่เกิดขึ้นแค่กับคนๆเดียว แต่…เป็นแบบนี้ซ้ำๆหลายคน
ด้วยประการฉะนี้… “รามอินทรา” จึงรู้สึกไม่ค่อยดีกับคนบางคนที่ชอบคิดถึงแต่ตัวเอง ชอบคิดว่า…ตัวเองไม่ว่าง ติดประชุมบ้าง แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมเข้าใจและยอมเปลี่ยนแปลง อ้างแต่เรื่องเดิมๆ ไม่ว่างประชุม ด้วยเหตุนี้แหละ…ทำให้รู้สึกอยากอยู่คนเดียว และทำหน้าที่เขียนหนังสือ และรับผิดชอบทุกสัปดาห์ เขียนเรื่องเขียนถึงคนยานยนต์ ไม่ว่าจะเป็น “รามอินทรา” ยกนิ้วให้ “รามอินทรา” จอ…จ่อ…จ้อ และ “รามอินทรา” จุ๊กจิ๊ก เป็น 3 เรื่อง 3 สไตล์ ที่ “รามอินทรา” ตั้งใจเขียนให้อ่านกัน ก้อ…แค่อยากให้ติดตามอ่านกัน เป็นกำลังใจให้กันต่อไป จะได้มีพลังเขียนให้อ่านกันต่อไป ด้วยยังเชื่อว่า… “รามอินทรา” ยังมีงานเขียนที่น่าสนใจที่แตกต่างและไม่เหมือนใครอย่างชัดเจนยิ่ง
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
1 มีนาคม 2566