จอ…จ่อ…จ้อ…496 ขอบคุณ… “แนวหน้า” ต้นทุนแห่งต้นทาง ความสำเร็จ “รามอินทรา”
วันนี้… “การ์ดเชิญ” ที่เป็นเอกลักษณ์ชัดเจน น่าจะส่งถึงมือ “คนที่ถูกเชิญ” เรียบร้อยแล้ว ก้อ…รู้สึกอิ่มกับความรู้สึกของคนที่ได้รับ…ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหรือสีสัน ทุกคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า…ใช่เลย สิ่งสำคัญ… “ทีมงาน” ทุกคนเป็น “ผู้จัดงาน” ทุกคนมีส่วนร่วม และเป็นส่วนหนึ่งในการ์ดเรียกว่า…ร่วมด้วยช่วยกันทุกขั้นตอน เป็นงานที่ไม่ได้ใช้งบในการจัดเยอะแยะเลยต้องทำกันเองเป็นส่วนใหญ่ น่าจะเป็น “การ์ดเชิญ” ที่ไม่มีใครเหมือน และไม่เหมือนใคร ทั้งขนาดทั้งรูปแบบและการจ่าหน้าซอง ที่เป็นลายมือไม่ใช่ตัวพิมพ์
เรื่องการจ่าหน้าซอง น่าจะเป็นความบังเอิญ และอยากทำให้เป็น “การ์ดเชิญ” ที่แปลกและแตกต่าง ความบังเอิญคือช่วงชีวิตหนึ่ง “รามอินทรา” เคยทำงานเป็นหัวหน้าฝ่ายศิลป์ ที่หนังสือพิมพ์แนวหน้า สมัยนั้น…การบรรยายใต้ภาพยังใช้การเขียน ไม่ได้พิมพ์เหมือนสมัยนี้ เป็นการเขียนลงไปในภาพเลย ต้องใช้ทั้งสีขาวและสีดำ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย ช่วงแรกที่เข้าไปทำงาน ถูก “เจ้านาย” บังคับให้ไปฝึกเขียนมาเป็นเดือน โดยมี “เดลินิวส์” เป็นแม่แบบ ก้อ…ฝึกเขียนอยู่ 2 สัปดาห์ แล้วขอเขียนเลย แต่ก็ยังได้แค่หน้าใน ยังไม่ได้เขียนหน้า 1 ต้องใช้เวลาอีกระยะหนึ่งถึงได้เขียน รวมถึงต้องวางดัมมี่หน้า 1 ทุกวันอีกด้วย
สมัยนั้น…ทุกอย่างไม่ได้ง่ายเหมือนสมัยนี้ ที่ใช้คอมฯเป็นหลัก หน้า 1 นั้น “รามอินทรา” ต้องออกแบบเป็นตัวอย่าง เพื่อนำไปทำเป็นฉบับจริง การโปรยหัวก็ยากกว่า ต้องตัดตัวหนังสือเป็นตัวๆ มาเรียงเป็นหัวตามที่หัวหน้าข่าวเขียนส่งมาให้ ขนาดกาวยังเป็นกาวน้ำ ทามากก็จะพอง ทำให้แถวไม่ตรงอีกต่างหาก กว่าจะเสร็จไม่ใช่เรื่องง่าย มีคนทำงานทุกขั้นตอนที่ต้องใช้ฝีมือจริงๆ ไม่มีเทคโนโลยีมาช่วยทำ แต่…สิ่งที่ได้มากลายเป็นเรื่องที่ทำให้ “รามอินทรา” นำมาเป็นต้นทุนของความสำเร็จในวันนี้
สิ่งหนึ่งที่ได้มา…ไม่ว่าจะเป็นตัวหนังสือที่กลายเป็นลายมือหน้าการ์ดเชิญ หาคนเขียนยากขึ้นทุกวัน รวมถึงการออกแบบตัวหนังสือ ไม่ว่าจะเป็นตัวเลขหรือข้อความในการ์ด ล้วนเป็นผลพวงจากความลำบากในสมัยที่ยังทำงานอยู่ที่ “แนวหน้า” รวมถึงการสะสมแบบครูพักลักจำ จนได้งานเขียนมาเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ก้อ…ต้องขอบคุณ “แนวหน้า” ที่มอบประสบการณ์ดีๆ มาเป็นต้นทุนชีวิต กลายเป็นส่วนผสมที่ลงตัวยิ่ง และนั่นทำให้หนังสือพิมพ์ยวดยาน ประสบความสำเร็จอย่างยั่งยืน และหยิบมาเขียนเป็น จอ…จ่อ…จ้อ ในสัปดาห์นี้ให้ทุกคนได้อ่านกัน
เป็นต้นทุนที่เป็นต้นทางแห่งความสำเร็จของ “รามอินทรา”
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
24 พฤษภาคม 2566