จอ…จ่อ…จ้อ…463 วันนี้…ของ “รามอินทรา” ต้องยอม…ปล่อยวาง อย่าห่วงใคร ห่วงตัวเอง
“รามอินทรา” ยังคงนั่งเขียนหนังสือ สัปดาห์ละ 8 คอลัมน์ ถูกถามบ่อยครั้งมากว่า…เขียนได้ยังไง? เบื่อบ้างมั้ย? ก้อ…ตอบเหมือนกันทุกครั้งว่า…ไม่เบื่อ? แต่…เขียนได้ยังไง? อันนี้…ตอบยาก ถ้าจะต้องตอบ…น่าจะเป็นความชอบแหละ ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ เหมือนมีความผูกพันไปแล้วช่วงวิกฤติโควิด-19 กว่า 2 ปี…แทบไม่ได้ไปไหน นั่งเขียนหนังสือ ก้อ…โอเคอยู่นะ ที่จะหนักหนา…น่าจะเป็นเรื่องของข้อมูลนั่นแหละ บางสัปดาห์นั่งนิ่งเป็นคนใบ้เลยก็มี เพราะไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไร? ข้อมูลก็ไม่ค่อยมี โอกาสเจอะเจอใครก็แทบเป็นศูนย์ แต่…ยังไงก็ต้องเขียนให้ได้ และก็ไม่มีปัญหา…เขียนจบทุกสัปดาห์ แบบบ่อยครั้ง…เป็นงงเหมือนกัน เขียนได้ยังไง
เหตุผลที่อยากเขียนให้จบภายในวันหยุด เสาร์-อาทิตย์ เพราะอยากทำตัวให้ว่าง อยากจะทำอะไรก็ได้ ในวันที่อยู่ออฟฟิศใครจะมาหาหรืออยากคุยกับใครก็ไร้ปัญหา ด้วยอาจเป็นเพราะ “รามอินทรา” นั้น เคยนั่งเขียนต้นฉบับในออฟฟิศมามากพอแล้ว บางครั้งก็เจอคนมาหา บางคราวก็เจอเรียกประชุมหรือบางวันก็อยากไปโน่นมานี่บ้าง ยิ่งช่วงนี้วิกฤติโควิด-19 คลี่คลาย น่าจะไปโน่นมานี่ได้สะดวกขึ้น ถ้าทำตัวให้ว่าง วันไหนเบื่อๆ ไม่อยากเฝ้าออฟฟิศ ไม่อยากหลับบนเก้าอี้ ก้อ…สามารถชะแว๊ปไปโน่นมานี่ได้ วันนี้…ตั้งใจไว้แล้วว่า…หลังจากนี้…คงไม่นั่งเฝ้าออฟฟิศ นั่งดูคนโน้นคนนี้ชะแว๊ปทำตัวให้เป็นเหมือนชาวบ้านบ้าง เดี๋ยวลาเดี๋ยวหยุดเดี๋ยวแว๊ป อยากรู้อารมณ์เป็นเยี่ยงไร? ก้อ…น่าจะได้เจอะเจอใครต่อใครบ้าง เผื่อจะมีข้อมูลมาเขียนหนังสือได้ง่ายๆขึ้นบ้าง อยากทำตัวเหมือนชาวบ้านบ้าง
แต่…สุดท้ายไม่รู้จะโอเคมั้ย? เพราะชีวิตที่กว่าจะเป็น “รามอินทรา” นั้น สิ่งที่ถูกสอนมาโดยตลอด คืออย่าเอาเปรียบเพื่อนร่วมงาน และทำตัวให้เป็นประโยชน์ อย่าอยู่แบบตัวคนเดียว อยากทำอะไรก็ไม่เคยคิดถึงคนอื่น อยากหยุดก็หยุดอยากไปไหนก็ไป และอยากลาก็ลา แต่…สุดท้าย “รามอินทรา” ก็ภูมิใจกับการเป็น “รามอินทรา” ที่ประสบความสำเร็จ รวมถึงนับจากนี้…คงต้องคิดอะไรเยอะขึ้น อย่าเข้าข้างตัวเอง และหยุดห่วงใยคนอื่น ไม่มีใครจริงใจกับเรา สุดท้าย…ก็ต้องยอมรับ…เป็นคนคิดเยอะคิดละเอียดเกินไป ยังไงก็ต้องปล่อยวางบ้าง ตัวใครก็ตัวมัน ดูแลตัวเองมากกว่าดูแลคนอื่น
วันนี้กับวันวาน จึงแตกต่างกันด้วยประการฉะนี้ เพราะ “รามอินทรา” คิดเยอะเกินไป ทุกคนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง อย่าไปห่วงใยใครนัก ถ้าไม่อยากทนก็ต้องยอมปล่อยวาง ปล่อยทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วเดินจากไปแบบไม่ต้องมีกังวล เลยหยิบมาเขียนเป็น “รามอินทรา” จอ…จ่อ…จ้อ
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
5 ตุลาคม 2565