รามอินทรา จอ จ่อ จ้อ
-
จอ…จ่อ…จ้อ…539 ขอบคุณ…คนยานยนต์ ที่ทำให้ยังเป็นสื่อสิ่งพิมพ์ และยังสนับสนุนกัน
ในห้วงเวลาที่คนหันเหไปติดพันหน้าจอสี่เหลี่ยมกันมากขึ้น นั่นหมายถึง “สื่อสิ่งพิมพ์” ถูกลืมเลือนหายไป “รามอินทรา” นั้น ยอมรับในโลกของการเปลี่ยนแปลง -
จอ…จ่อ…จ้อ…538 ชีวิตที่แปรเปลี่ยนไป วังวนความสุข…ที่แท้จริง
ไม่รู้เป็นเพราะ…โควิด-19 หรือเปล่า? ที่ทำให้รู้สึกถึง…ตัวเองเปลี่ยนไป แค่อยากทำงานอยากเขียนหนังสือ แล้วก็พักผ่อนวันเสาร์-อาทิตย์ ชีวิตติดบ้านมากขึ้น ไม่ค่อยรู้สึกอยากออกไปไหน -
จอ…จ่อ…จ้อ…537 เส้นทางที่ก้าวเดิน เส้นทางความผูกพัน เส้นทางของยวดยาน
นับจากนี้… “รามอินทรา” และทีมงานยวดยาน น่าจะอยู่ในวังวนแห่งการปิดต้นฉบับ ทั้งหนังสือพิมพ์ยวดยานและสูจิบัตรมอเตอร์โชว์ ที่จะต้องปิดกันล่วงหน้ายาวๆไปจนกว่าจะเจอวันสงกรานต์นั่นแหละ -
จอ…จ่อ…จ้อ…536 สูจิบัตร…มอเตอร์โชว์ ความผูกพัน “รามอินทรา” ความภูมิใจ…ยวดยาน
ใกล้มอเตอร์โชว์…ทีมงาน “ยวดยาน” ก้อ…เข้าสู่วังวนความชุลมุนแล้วล่ะ สัปดาห์ที่ผ่านมา… “ปิ๋ว…ปิ๋ว” วรางคณา รัตนพันธ์ เพิ่งมาสรุปถึงกำหนดการปิดต้นฉบับ เป็นอีกภารกิจที่เกิดขึ้นทุกปี -
จอ…จ่อ…จ้อ…535 จาก…ความรู้สึกจริงๆ ขอบคุณ…มากกว่าขอบคุณ “หลานสาว” น้ำใจงาม
สัปดาห์ที่แล้ว…ปิดด้วยการเล่าเรื่องของการมีนัดกับ “คุณหมอ” 2 โรงพยาบาล ที่ “รามอินทรา” ไปใช้บริการแตกต่างกัน โรงพยาบาลพระมงกุฎ รักษากันมานานมากเป็นการรวมโรค ส่วนที่โรงพยาบาลบำราศนราดูร นั้น -
จอ…จ่อ…จ้อ…534 เรื่องเล่า…จากโรงพยาบาล 2 เรื่อง…2 อารมณ์ หงุดหงิด…ประทับใจ
สัปดาห์ที่ผ่านมา…เหมือนเป็นห้วงเวลาแห่งการดูแลตัวเอง เพราะมีนัดเจอะเจอกับ “คุณหมอ” ถึง 2 โรงพยาบาล ก้อ…เป็นการพบกันตามประสาคนชรา ที่ต้องมีนัดกับคุณหมอ โรงพยาบาลบำราศนราดูร -
จอ…จ่อ…จ้อ…533 ย้อน…ความผูกพัน ระลึกถึง…วันวาน เรื่องราว…ความทรงจำ
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ ปีใหม่ไทยโบกมือลา ปีใหม่จีนขยับเข้ามา ก้อ…เป็นอีกความทรงจำของ “รามอินทรา” โดยเฉพาะในวัยเด็กที่มีเป้าหมายชัดเจน รอรับแต๊ะเอียที่แม้จะไม่ได้มากมาย -
จอ…จ่อ…จ้อ…532 วังวน…คนเงินเดือน เช้าประชุม…เย็นประชุม วิถีชีวิต…ยากปฏิเสธ
ก้อ…ต้องย้ำ…เผลอแป๊บเดียวเดือนมกราคมผ่านไปเรียบร้อยแล้ว เดือนกุมภาพันธ์นี้…เดือนแห่งความรัก จะรักใครก็รักไป แต่ต้องไม่ลืมรักตัวเอง รักคนรอบข้างโดยเฉพาะ “พระในบ้าน” อย่าลืมดูแลและใส่ใจเป็นพิเศษ -
จอ…จ่อ…จ้อ…531 วิถีแห่ง…คนคุ้นเคย วิถีแห่ง..หน้าจอสี่เหลี่ยม วิถีแห่ง…ความห่างหาย
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร? หลังปีใหม่แล้ว “รามอินทรา” เริ่มรู้สึกคิดถึง…พรรคพวกคนเคยรู้จักมากขึ้น อาจเป็นเพราะผลจากการเปลี่ยนแปลง ของโลกการสื่อสารที่ทำให้สามารถสื่อสารผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม -
จอ…จ่อ…จ้อ…529 เรียงร้อย…ความผูกพัน บางเวลา…ที่หายไป บางคน…ที่ยังคิดถึง
สัปดาห์ที่ผ่านมา… “รามอินทรา” ได้เจอะเจอคนที่คุ้นเคยกันจนวันหนึ่ง…ก็มีความจำเป็นต้องห่างเหินกันไป ตกใจเหมือนกัน ที่นับไปนับมาเกือบ 10 ปีแล้ว พอได้กริ๊งกร๊างคุยกันเลยได้รับรู้ว่า…วันนี้ต้องดูแลตัวเองเป็นพิเศษ
