ยอมรับ…มีความหวังความรู้สึกคึกคักขึ้น เมื่อเห็นสถานการณ์ของประเทศโอเคขึ้น โดยเฉพาะ…การท่องเที่ยว ที่จะสามารถสร้างรายได้ให้กับคนทำมาหากิน ที่เป็นคนหาเช้ากินค่ำ ที่แสนสาหัสกับการวิกฤติโควิด-19 นานกว่า 3 ปี…ที่แทบโงหัวไม่ขึ้น นอกจากทำมาหากินไม่ได้แล้ว ยังแทบเอาตัวรอดจากโควิด-19 ไม่ได้ เมื่อทุกอย่างโอเคขึ้น ก้อ…หวังว่าทุกคนทุกชั้นทุกระดับ จะกลับสู่บรรยากาศแห่งความคึกคัก สามารถทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้อย่างไม่ลำบาก อยากเห็นรอยยิ้มจากคนไทยทุกคน อยากให้เป็นปีกระต่าย ที่ส่งมอบความรักความสุขให้ตลอดปีและตลอดไป

ในแวดวงคนยานยนต์นั้น “รามอินทรา” ก็อยากเห็นความคึกคักด้วยเช่นกัน เพราะที่ผ่านมา…ไม่ใช่แค่เจอะเจอวิกฤติโควิด-19 เท่านั้น หากยังต้องเจอะเจอการเปลี่ยนแปลงของโลกสื่อสาร จาก “สื่อดั้งเดิม” สู่ “สื่อออนไลน์” จากคนน้อยๆเป็นคนเยอะๆ ต้องแย่งกันนำเสนอ ชีวิตที่ต้องละเอียดสู่ชีวิตที่ต้องรวดเร็ว รวมถึงการดูแลจากคนยานยนต์ ก็ลดน้อยลงไปด้วย “รามอินทรา” ก็คงเอาใจช่วยให้ทุกสื่อทุกคนก้าวผ่านความยากลำบาก สามารถดำรงอยู่ได้ด้วยความพอเพียงในยุคที่ไม่สามารถค้นหาความเพียงพอได้เหมือนเช่นอดีต เป็นกำลังใจให้นะครับ ด้วยความรักและห่วงใยจริงๆ

ขณะที่ในแวดวงคนยานยนต์นั้น “รามอินทรา” รู้สึกให้เป็นห่วง ด้วยเห็นชัดเจนว่าวันนี้กับวันวานนั้น ก้อ…เปลี่ยนแปลงไปด้วย โดยเฉพาะในค่ายที่มีคนต่างชาติเข้ามามีบทบาท ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการดูแลงบหรือคนที่มีหน้าที่ดูแลงานพีอาร์ ไม่ว่าจะเป็นเพราะความเข้มงวดของการใช้จ่าย ที่มีขั้นตอนเยอะแยะ หรืองานพีอาร์ที่บางครั้ง “คนที่ได้รับหน้าที่” อาจไม่คุ้นเคยกับงานพีอาร์ หรือไม่คุ้ยเคยกับวัฒนธรรมของวิถีแห่งคนไทย ที่ระหว่างคนสื่อกับคนบริษัทนั้นมีมากกว่าคำว่าธุรกิจ และที่น่าห่วงถ้าคนที่รับผิดชอบงานพีอาร์ ที่แม้จะเป็นคนไทย แต่กลับไม่มีความรู้จริงๆ เก่งแค่สามารถฟุตฟิตฟอไฟกับ “เจ้านาย” ได้ไหลลื่นเท่านั้น ชีวิตคนสื่ออาจไม่สนุกเพราะเหตุนี้แหละ

แต่ที่น่าห่วง…ไม่รู้ไม่ว่าแต่ยังใช้อารมณ์ใช้อำนาจการเป็นหัวหน้า การสามารถเข้าถึง “เจ้านาย” ได้ ใช้อารมณ์มากลบเกลื่อนการไม่เป็นงาน แต่…ก็เป็นเรื่องดีที่ทำให้ “รามอินทรา” มีงานเขียน และต้องเขียน  สัปดาห์ละ 3 เรื่อง 3 สไตล์ ไม่ว่าจะเป็น “รามอินทรา” ยกนิ้วให้ “รามอินทรา” จอ…จ่อ…จ้อ และ “รามอินทรา” จุ๊กจิ๊ก ยังไงก็ยังอยากให้ติดตามเป็นกำลังใจกัน เพราะเป็นสไตล์ที่แตกต่างและเป็นตัวเองชัดเจน และน่าติดตามยิ่งนัก รักทุกคนนะครับ

มากกว่าขอบคุณ

“รามอินทรา”

บ้านชินเขต

15 กุมภาพันธ์ 2566