โซ่หลุด ฉบับ 956 วันเปลี่ยน…เวลาผ่าน “โซ่หลุด” คิดถึงวันวาน ความรักความผูกพัน
ปีใหม่แล้ว… “โซ่หลุด” ถือโอกาสอำนวยพรให้ “ทุกคนมอเตอร์ไซค์” มีความสุข มีสุขภาพแข็งแรง คิดประสงค์สิ่งใด ขอให้สมปรารถนา อย่าเจ็บอย่าจน มีแต่ความร่ำรวยและร่ำรวย ตลอดปีและตลอดไป ก้อ…ยอมรับ ยิ่งนับวันยิ่งคิดถึง…บรรยากาศเดิมๆ ที่ยังมี “คนทำงาน” หลากหลายหน้าตา และมีเรื่องราวให้ได้เขียนถึง…แบบเลือกไม่ถูก รวมถึงอดคิดถึงบรรยากาศ…เมื่อ “ทุกค่าย” มีงานหรือกิจกรรม ก้อ…จะเป็นอีกห้วงเวลา…ที่มีโอกาสได้คุยกัน จนกลายเป็นความผูกพันที่ยาวนาน แต่…ทุกเรื่องราววันนี้…เป็นแค่อดีตที่เป็นความทรงจำดีๆ ยากจะลืมเลือน
เป็นสัจธรรม…วันเปลี่ยน เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยนไปด้วย วันนี้ไม่เหมือนวันวาน…ยิ่งเจอะเจอโควิด-19 ชีวิตเหมือนต้นไม้ขาดน้ำ เหี่ยวเฉา คนที่เคยรู้จักแทบไม่เหลือให้รู้จัก “โซ่หลุด” ไม่ได้แวะเวียนไปหา “คนมอ’ไซค์” มานานมาก ยังคิดถึงโรงอาหารทั้งของไทยฮอนด้า และไทยยามาฮ่า ยังคิดถึงใครต่อใคร ที่ส่วนมากโบกมือลา ทั้งเสียชีวิต ทั้งเกษียณ ทิ้งไว้เพียงเรื่องราวที่ให้คิดถึงกัน ยิ่งเจอะเจอวิกฤติ ยิ่งเจอะเจอ “สื่อดิจิทัล” กลายเป็นส่วนผสมที่กลืนวันวาน ให้หายไปจากความทรงจำ ความผูกพันเหลือเพียงการใช้หน้าจอสี่เหลี่ยมสื่อสารแทน
ปีใหม่แล้ว…“โซ่หลุด” คิดถึงห้วงเวลาจากนี้ไปจะเป็นเยี่ยงไร? ก้อ…คงจะไม่แตกต่างจากปีที่ผ่านมา “คนทำงาน” ก็คงยังทำงานต่อไป แต่…เป็นการทำงานผ่านหน้าจอ ไม่ค่อยได้เจอะเจอกันตัวเป็นๆ ยิ่งระยะหลัง…มือถือแทบไม่มีความหมาย จะกริ๊งกร๊างคุยกับใคร ขอโทษหายากที่จะโทรปุ๊บรับปั๊บ ไม่ใช่ไม่อยากรับแต่เป็นเพราะติดประชุม เป็นการประชุมเยอะมาก บางครั้งเช้าจรดเย็นจรดมืด เลยระยะหลังๆ อยากจะกริ๊งกร๊างหาใคร? มักไม่ค่อยกล้า เกรงใจกลัวติดประชุม พอคิดจะใช้ไลน์ติดต่อ ก็ไม่ค่อยสะดวก ไม่ถนัดพิมพ์ ถนัดพูดถนัดคุยมากกว่า
ก้อ…เป็นอีกอารมณ์ที่ “โซ่หลุด” อยากเขียนถึง “คนมอเตอร์ไซค์” เขียนถึงอดีตที่เป็นความทรงจำดีๆ และอยากบอก…คิดถึงและห่วงใยทุกคน อยากให้วันนี้เป็นเหมือนวันวาน ที่รู้สึกผูกพันมากกว่าวันนี้ การได้เจอะเจอตัวเป็นๆ ยังไงก็รู้สึกดีกว่าผ่านหน้าจอ ผ่านตัวหนังสือ ก้อ…เป็นแค่ความคิดถึงที่อยากเขียนให้อ่านกัน เพราะรู้สึกวันนี้กับวันวาน ยังไงก็ไม่เหมือนกัน
จริงมั้ยครับ ท่านผู้ชม