จอ…จ่อ…จ้อ…507 สุดท้าย…ของ “รามอินทรา” ยังคงต้อง…จอ…จ่อ…จ้อ เพราะเป็น…ความรักความผูกพัน
ไม่รู้…เกิดอะไรขึ้น? สัปดาห์ที่ผ่านมา… “รามอินทรา” เกิดความรู้สึกเขียนหนังสือไม่ออก ตันซะยังงั้น…เคยนั่งเขียนเสาร์-อาทิตย์ 8 คอลัมน์ เหลือแค่ 4 คอลัมน์ เบื่อหรือไม่มีข้อมูล น่าจะเป็นทั้งสองอย่างนั่นแหละ แหม่…เขียนทุกสัปดาห์เคยคิดเหมือนกันว่า…สักวันคงมีอารมณ์แบบนี้แหละ แต่…ก็ไม่ฝืนเมื่อเขียนไม่ได้ก็ไม่ต้องเขียน มานั่งเขียนที่ออฟฟิศก็ได้ ยังไงก็ต้องเขียนให้ครบ ไม่ยังงั้นมีปัญหาแน่…โดยเฉพาะ “ยวดยาน” ที่หมดสิทธิ์ไม่เขียน อยู่แค่ว่า…เขียนแล้วจะโอเคมั้ยล่ะ? คงเขียนเองตอบเองไม่ได้หรอก ต้องให้ “คนอ่าน” เป็นคนตัดสินใจแหละ แต่…ก็คงไม่เกิดขึ้นบ่อยหรอก น่าจะเป็นอาการลมเพลมพัด ยอมรับ…ช่วงนี้อารมณ์แปรเปลี่ยน ยังไงก็ไม่รู้ แต่รู้สึกอยากปล่อยวางขึ้นมาซะยังงั้น ไม่รู้เป็นเพราะ…เจอะเจอแต่เรื่องราวที่ชวนให้รู้สึกอยากถอยห่าง อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ
แต่…ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป สักวันหนึ่งคงมีคำตอบสุดท้าย…ก้อ…เมื่อวันนี้เส้นความอดทน เหลือสั้นมาก เคยย้อนเส้นทางการทำงาน ไม่ได้เข้าข้างตัวเอง ก็มีที่ออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง แต่สุดท้าย…ก็กลับสู่เส้นทางได้ เพราะการจะสามารถดำรงอยู่นั้น ไม่ง่ายเหมือนเช่นวันนี้ ไม่มีตัวช่วยไม่มี ใครมารับผิดชอบ ตัวใครตัวมัน เลยทำให้รู้สึกถึง ถ้าไม่อดทน ก็คงไม่มี “รามอินทรา” เช่นทุกวันนี้ ทุกการเรียนรู้ยากลำบากมาก เพราะคนทำงานต้องแข่งขับกันเพื่อการดำรงอยู่ ไม่มีใครมาอดทนเพื่อใคร? สุดท้าย…พอมาถึงวันนี้ จึงได้รู้คุณค่าของทุกเส้นทาง ทุกความยากลำบากทุกความอดทน แปรเปลี่ยนเป็นความสำเร็จของวันนี้
ก้อ…ยอมรับ…เป็นเพราะความรักความผูกพันนั่นแหละ รักในงานเขียนหนังสือ ผูกพันเพราะ “เรา” เป็นคนสร้าง เพราะ “เรา” เป็นคนบุกเบิก คงยอมรับไม่ได้หากปล่อยวาง เพียงแต่…ใครบางคน ถ้าจะให้ยุติบทบาท…จะต้องทำเยี่ยงไร? และแล้วก็มีคำตอบ…นี่เป็นแค่งานเป็นแค่อาชีพ ถ้าวันหนึ่งไม่อยากทำ แล้วไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ต้องตัดใจ…ปล่อยวางมันซะ ไปอยู่กับเส้นทางตัวเอง ใช้ชีวิตแบบไม่ผูกมัดกับใคร? อย่าไปห่วงใคร เมื่อในความจริง…ตัวใครตัวมัน แล้ว…จริงๆแล้ว “เรา” ก็มีเส้นทางของ “เรา” ที่ไม่จำเป็นต้องอดทนเพื่อใคร?
อีกเรื่องที่ยอมรับ… “รามอินทรา” ไม่เคยไม่ยอมขอโทษใคร แค่รู้ว่าตัวเองผิดพลาด ไม่เคยบ่ายเบี่ยงปัญหา เพราะความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย สิ่งที่จะตายคือไม่ยอมรับความจริง ไม่คิดจะขอโทษตีเนียนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวทุกอย่างก็โอเคเอง เหมือน “รามอินทรา” แหละ สุดท้ายก็ต้อง จอ…จ่อ…จ้อ เป็นประจำทุกสัปดาห์ จะรู้สึกอย่างไร? ก้อ…ต้องเขียนให้จบ จริงมั้ย?
มากกว่าขอบคุณ
“รามอินทรา”
บ้านชินเขต
9 สิงหาคม 2566