เผลอแป๊บเดียว…ปี 2566 ก้อ…เดินทางแบบไม่รอใคร ใกล้จะถึงปีใหม่ไทย “วันสงกรานต์” เดี๋ยวก็จะมีวันหยุดยาวๆกันอีกแล้ว ยังไม่รู้เลยว่า…คนทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาเที่ยวกัน เพราะ 3 ปี ของการเกิดโควิด-19 นั้น ชีวิตย่ำแย่พอสมควร โดยเฉพาะคนหาเช้ากินค่ำ แต่…เชื่อเถอะสไตล์ไทยๆ ไม่เคยมีปัญหาขอให้มีวันหยุดเยอะๆ สนุกก่อนผ่อนทีหลัง ด้วยประการฉะนี้…อย่าแปลกใจ ถ้าจะเห็นความคึกคักทุกครั้งที่มีวันหยุดยาวๆ ส่วน “รามอินทรา” ไม่มีปัญหา กรุงเทพฯเป็นของเรา หยุดยาวหยุดสั้น ก้อ…เฝ้าบ้าน แล้วอยากไปค่อยไปตอนคนว่างๆ น่าจะโอเคกว่า ไม่ต้องแย่งกันกินแย่งกันเที่ยว

อาจเป็นเพราะอายุที่มากหรือเปล่า? รู้สึกพอแล้ว พอใจพอเพียงกับชีวิตวันนี้ ไม่มีหนี้แม้แต่สลึงเดียว ก้อ…คุยกับพรรคพวก…วันวานหาได้ร้อยอยากใช้หมื่น วันนี้หาได้หมื่นบางวันใช้แค่ร้อยเดียว แต่ที่ภูมิใจและพอใจ ที่มีทุกวันนี้…ด้วยสมองและสองมือ ไม่มีใครหยิบยื่นให้ ไม่มีใครคอยซัพพอร์ต โชคดีที่มีครอบครัวที่พอเพียง คอยดูแลกันเป็นอย่างดี วันนี้…พอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่ ที่สำคัญ…ไม่ชอบอวดชอบโชว์ เพราะเชื่อว่า…ถ้ามีจริงถ้าเก่งจริง ไม่ต้องโม้ไม่ต้องโชว์ คนรอบข้างก็จะรู้เองแหละ รวมถึงไม่ชอบเชลียร์ใคร เพราะเชื่อตัวเองมีฝีมือพอที่จะเป็นตัวเองได้

อีกความภูมิใจการเป็นคนเขียนหนังสือ ที่เป็นความชัดเจนของ “รามอินทรา” มีเอกลักษณ์ที่ชัดเจน ไม่ต้องลอกเลียนแบบใครมีวิธีคิดเป็นของตัวเอง อยากยืนได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องแอบหลังใครหรือใช้วาทะมากกกว่าความจริง สุดท้าย… “ยวดยาน” คืออีกความภูมิใจที่กล้าพูดกล้ายืนยันว่า…เป็นผลงานของตัวเองที่ใช้ความรู้ความสามารถ ก้าวผ่านความยากลำบากก้าวผ่านเส้นทางที่ขรุขระ และก้าวผ่านการยอมรับจาก “คนยานยนต์” 25 ปีคือบทพิสูจน์ที่แท้จริง และเชื่อว่าจะสามารถดำรงอยู่ได้ต่อไป

วันนี้…ชีวิตของ “รามอินทรา” โอเคที่สุดแล้ว ไม่เคยยืมเงินใครแล้วถูกทวงถาม ไม่เคยขอใครกิน และยืนยันไม่เคยรับปากจะไปกินข้าวกับใครง่ายๆ ด้วยอาจเป็นเพราะไม่กินข้าวกลางวัน กินเช้าและเย็น แถมกินน้อยลงทุกวัน อยากดูแลตัวเองมากกว่า เลยกลายเป็นหาได้มากแต่กลับใช้น้อย ก้อ…เป็นอีกความสุขที่หยิบมาเป็น “รามอินทรา” จอ…จ่อ…จ้อ ก้อ…ยืนยันเขียนถึงตัวเองด้วยความภูมิใจอย่างแท้จริง เพราะ “ยวดยาน” 25 ปี…ก้อโอเคที่สุดแล้วล่ะ

ขอบคุณตัวเองกับทุกย่างก้าวของความยากลำบาก

มากกว่าขอบคุณ

“รามอินทรา”

บ้านชินเขต

22 มีนาคม 2566