โซ่หลุด ฉบับ 989 วันเวลา…ความผูกพัน “คนบริษัท” กับ “คนสื่อ” ไม่รู้ “นายญี่ปุ่น” …เข้าใจหรือไม่?

แม้… “ยวดยาน” จะยังคงสามารถดำรงอยู่ และน่าจะเป็น “สื่อสิ่งพิมพ์” ฉบับเดียว ที่สามารถแทรกอยู่ได้ แม้อาจจะไม่สมบูรณ์เต็มร้อย เหมือนเช่นเมื่อวันวาน แต่…ก็ยังคงดำรงอยู่ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง เพราะ… “โลกสื่อสาร” นั้น เน้นความรวดเร็ว มากกว่าความละเอียดละออ ในการนำเสนอ แตกต่างตั้งแต่วิธีคิด เมื่อเน้นการใช้ความรวดเร็ว ไม่ต้องแก้ไขอะไร? ไม่ต้องตกแต่งอะไร? ส่งมาก็ส่งไป สุดท้ายทุกการนำเสนอ…ก้อ…ไม่แตกต่างกัน นานวัน…ความเข้มข้นแห่งการนำเสนอก็เหมือนจะจืดจางไป ไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่มีอะไรน่าสนใจ
“โซ่หลุด” ไม่แปลกใจที่ “ค่ายรถจักรยานยนต์” จะไม่ค่อยสนใจหรือให้ความสำคัญกับ “คนสื่อ” เมื่อรูปแบบแต่ละสื่อ ไม่แตกต่างกัน สุดท้าย…กลายเป็นการตัดตอน “งบสนับสนุน” ที่ถูกตัดจนแทบจะไม่สามารถดูแล “คนสื่อ” ได้เช่นวันวาน ไม่เว้นแม้กระทั่ง “ค่ายใหญ่” ที่วันนี้ “ท่อน้ำเลี้ยง” หดสั้นจนแตกต่างจากวันวาน ไม่รู้…เป็นการตัดทอนแต่ “คนสื่อ” สายยานยนต์ที่เป็นอดีต “สื่อยานยนต์” หรือไม่ เมื่อยังคงเห็น “ท่อน้ำเลี้ยง” ในสายอื่นๆ ที่อยากบอก…เป็น “ท่อน้ำเลี้ยง” ท่อใหญ่กว่า “สื่อ” แบบเดิมๆ เพราะยังคงเห็นการสนับสนุน ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่า…เป็นสื่อที่ทำให้ประสบความสำเร็จกับยอดขายจริงหรือไม่?
เพราะสุดท้ายแล้ว…ทุกครั้งของการเปิดตัวรถรุ่นใหม่ “คนสื่อ” ที่ถูกเชื้อเชิญก็เป็น “คนสื่อ” หน้าเดิมๆ นี่แหละ ยังไม่เคยเห็น “สื่อหน้าจอสี่เหลี่ยม” ที่ไม่เคยนำเสนอเรื่องราวของรถจักรยานยนต์ ไปร่วมทดสอบเลย จริงอยู่…เป็นด้วยความแตกต่างของรูปแบบ ที่ “โซ่หลุด” ไม่ได้บอกว่า…ไม่น่าส่งต่อท่อน้ำเลี้ยง แต่…แค่สงสัยทำไมถึงจ้องจะตัดแต่ “ท่อน้ำเลี้ยง” ของ “คนสื่อ” ที่เคยดูแล เคยผูกพันกันมา ไม่ใช่แค่ไม่อยากให้ตัด แต่อยากให้ตัดบัวแล้วเหลือเยื่อใยกันบ้าง เท่านั้นเอง
“โซ่หลุด” ไม่ได้เดือดร้อนจาก “ค่ายรถจักรยานยนต์” เพียงแต่หัวใจ “คนสื่อ” ที่มีอาชีพเดียวกัน ตัดได้แต่อยากให้เลือกตัด ยังแค่อยากให้…เก็บความผูกพันเอาไว้บ้าง โดยเฉพาะ “นายญี่ปุ่น” ที่มาแล้วก็ไป ไม่ค่อยมีความผูกพันอะไรมากมาย วันเวลาที่ยากลำบาก คุณไม่ได้อยู่ร่วมลำบาก วันนี้เมื่อเจอะเจอวิกฤติ ใยจึงต้องปล่อยมือกัน
ตัดบัวยังไงก็ต้องเหลือเยื่อใย จริงมั้ยครับ