สัปดาห์ก่อน…ตั้งใจจะไม่เขียนต้นฉบับสักวัน อยากไปเดินเล่นเดินซื้อของบ้าง แต่…พอถึงเวลาก็เหมือนเดิม หยิบกระดาษหยิบปากกา แล้วเข้าประจำการเหมือนที่เคยปฏิบัติ ความคิดที่จะออกไปโน่นมานี่…เป็นอันช้อยเก็บฉาก นั่งเขียนหนังสือเหมือนเดิม ยิ่งช่วงนี้มีกีฬาโอลิมปิกเป็นเพื่อน ก้อ…ดูมั่งเขียนหนังสือมั่งสลับกันไป น่าจะเป็นความคุ้นชินแล้วล่ะ เพราะความคิดจะไปโน่นมานี่ เหมือนจะถูกปิดสวิซท์ไปโดยปริยาย ด้วยอาจเป็นเพราะยังนึกไม่ออกว่า จะไปซื้อะไร จะให้ไปเดินเล่น คงไม่ใช่แล้วล่ะ ถ้าเป้าหมายไม่มีก็คงเป็นเรื่องยากแล้วล่ะ เช้าหาของกินแล้วก็นั่งเขียนหนังสือ เผลอแป๊บเดียว เดี๋ยวก็วันจันทร์ เตรียมตัวมาทำงาน เพราะ “ยวดยาน” ปิดต้นฉบับกันวันจันทร์-อังคาร

เคยถามตัวเอง…อะไรเป็นสาเหตุของการไม่อยากออกไปไหน ก้อ…ยังหาคำตอบไม่เจอ แล้วก็คงต้องไปโทษโควิด-19 นั่นแหละ ตั้งแต่เกิดจนถึงวันนี้…ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ จำได้ว่า…เคยน้ำหนักเกือบจะ 90 กิโล แล้วก็บอกกับตัวเอง…จะให้ถึงร้อยมั้ย? ตกลงต้องดูแลตัวเองดูแลการกิน โดยปกติเป็นคนกินข้าวแค่ 2 มื้อมานานมากแล้ว ไม่น่าจะต่ำกว่า 5 ปีแล้วล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไร แค่รู้สึกว่ากินข้าวเช้า 9 โมงแล้ว เผลอแป๊บเดียวจะกินอีกแล้วหรือ เลยลองไม่กิน ไปกินเย็นอีกครั้งเลย ก้อ…โอเคนะ รวมถึง…งดขนมไปได้เยอะด้วย แทบไม่มีขนมติดโต๊ะเหมือนเมื่อก่อน มีคนถามเหมือนกันว่า…ไม่หิวหรือ? ทำไมไม่กิน เช้ากับเที่ยง ซึ่งคนส่วนมากเค้าทำกัน แค่รู้สึกว่า…ลงตัว ก้อ…เลยกินแบบนี้

วันนี้…น้ำหนักลดเหลือแค่ 76-77 กิโล ก้อ…โอเคขึ้น เอวลดลงไปได้เยอะเลยแต่ยังกินทุกอย่างเหมือนเดิม เช่นกาแฟริมถนนแก้วใหญ่ 30 บาท หวานปกติ แก้วเดียวตั้งแต่เช้าจรดบ่าย น้ำอัดลมอดไปเลย ส่วนมากกินน้ำเปล่าแทน รวมถึงชอบกินผลไม้ ซึ่งก็กินทุกอย่างถ้าชอบ แต่ก็มีนัดหา “คุณหมอ” ทุก 4 เดือน กินยาตามหมอสั่งแบบเคร่งครัด ที่สำคัญ…เคยนอนเที่ยงคืนตีหนึ่ง วันนี้…เหลือแค่ 4 ทุ่มไม่เกิน 4 ทุ่มครึ่ง ตื่น 4 ตี 4 ครึ่ง ยกเว้นเสาร์-อาทิตย์ ได้อีกชั่วโมง รู้สึว่าโอเคขึ้น ไม่อยากอยู่ดึกๆอีกแล้ว ยังสงสัยเลยว่า…เมื่อก่อนทำไมต้องนอนดึกขนาดนั้น แถมยังตื่นเช้าอีกด้วย ก้อ…ประมาณตี 5 เป็นยังงั้นมาเป็นสิบๆปี นั่งอยู่นั่นแหละทั้งๆที่บางครั้งก็ไม่ได้ทำอะไร

ก้อ…เป็นเรื่องที่หยิบเอามา จอ…จ่อ…จ้อ ให้ฟัง รวมถึงการออกกำลังที่เปลี่ยนจากจ๊อกกิ้งมาเป็นหางานทำรดน้ำต้นไม้บ้าง ถูพื้นบ้าง ซื้อของบ้าง ก้อ…ได้เดินเปลี่ยนอารมณ์ เป็นชีวิตวันนี้ของ “รามอินทรา” ที่รู้สึกว่าโอเคนะ สุขภาพโอเคขึ้น เดินได้คล่องแคล่วขึ้น ที่สำคัญ…เงินเหลือเยอะขึ้น

เป็นวิถีที่เปลี่ยนไปของ “รามอินทรา” ในวันนี้

มากกว่าขอบคุณ

“รามอินทรา”

บ้านชินเขต

7 สิงหาคม 2567