Ramindhra UHU

ในชีวิตของการเป็น “คนทำงาน” ยอมรับ…ไม่เคยได้รับการดูแลแบบใกล้ชิด กว่าจะได้เป็น “ฝ่ายศิลป์”ก็ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง แล้วใช้ความกล้าที่จะขอพิสูจน์ตัวเอง กว่าจะเรียนรู้และได้รับการยอมรับ

เป็นเรื่องที่เกินความคาดหมาย กับเส้นทางของ “รามอินทรา” เมื่อวันนี้หนังสือพิมพ์ยวดยาน ก้าวถึงปีที่ 24 จนกลายเป็นหนังสือพิมพ์ยานยนต์ฉบับเดียว ที่สามารถยืนหนึ่งได้

“รามอินทรา” บอกกับคนใกล้ตัวเสมอๆว่า…ไม่เคยมีใครเห็น วันที่เราลำบาก แต่…มักจะมีคนเห็นวันที่เราสบาย ก้อ…ไม่แตกต่างจากความสำเร็จของ “ยวดยาน” ที่ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย 24 ปี…ที่ค้นหาตัวเองจนเจอะเจอ

ต้องบอก…เผลอแป๊บเดียวจริงๆ จากที่ไม่รู้เหนือรู้ใต้อะไร? ไปจดทะเบียน “เว็บไซต์” เป็นของตัวเอง แล้วก็ปล่อยให้หมดอายุแบบส่งกระดาษเปล่า? จนต้องเรียนรู้และรับรู้ถึงวิธีการดำรงอยู่

หลังโควิด-19 คลี่คลาย “รามอินทรา” มีโอกาสได้ออกงานมากขึ้น ได้เจอะเจอ “คนสื่อ” มากขึ้น บรรยากาศเดิมๆ เริ่มกลายมาให้ได้สัมผัสกัน รวมถึงพรรคพวกที่เคยคุ้นเคย

ความแตกต่างที่ชัดเจนยิ่ง ของหนังสือพิมพ์ยวดยาน นอกจากข่าวสารของแต่ละค่ายยานยนต์ ที่ชัดเจนรวดเร็วและแตกต่างแล้ว ยังมีอีกองค์ประกอบหนึ่ง คือการเขียนคอลัมน์

การดำรงอยู่ของหนังสือพิมพ์ยวดยาน ทำให้ “รามอินทรา” ได้ข้อคิดมากมาย โดยเฉพาะการเป็น “คนสื่อ” ที่แตกต่างจากยุคที่เคยก้าวผ่าน ปีที่ 24…ไม่ใช่การก้าวผ่านแบบง่ายๆ

หายเหนื่อยทุกครั้ง…ที่มีคนชื่นชม “ยวดยาน” หนังสือพิมพ์ยานยนต์ฉบับเดียว ที่ยังคงดำรงอยู่จนถึงปีที่ 24 ยอมรับตลอดเส้นทาง…มิได้โรยเรียบแต่เต็มไปด้วยความขรุขระ มีล้มแล้วก็ลุก แต่ทุกครั้ง…บอกกับตัวเองเสมอ จะไม่มีพรุ่งนี้อย่างเด็ดขาด ถ้าหากยังไม่สามารถก้าวผ่านวันนี้ วันนี้…ที่มีทั้งคำถากถาง มีทั้งคำกระแนะกระแหน แต่…ก็อยากขอบคุณ…เพราะถ้าไม่มีเรื่องเหล่านี้ ไฉนเลยจะมีเรื่องของตัวเอง ที่ตอกย้ำ…ให้ทำทุกอย่างเพื่อก้าวข้ามสู่วันพรุ่งนี้

คุยกับพรรคพวกและคนยานยนต์ ต่างก็คิดเหมือนๆกันว่า “รามอินทรา” คงยากที่จะเลิกเขียนหนังสือ โดยเฉพาะกับ “ยวดยาน” ที่เป็นหนังสือพิมพ์ยานยนต์ ฉบับเดียวที่อยู่ยั้งยืนยงจนถึงวันนี้ ปีที่ 24 แล้ว

การสามารถยืนเป็น “สื่อสิ่งพิมพ์” ฉบับเดียวในแวดวงยานยนต์ของหนังสือพิมพ์ยวดยานนั้น “รามอินทรา” รู้สึกเยี่ยงไร? ก้อ…ต้องบอก…เกินความคาดหมาย ด้วยเพราะในห้วงเวลาที่เติบโตนั้น