คนในกรอบ
-
ศุภรางศุ์ อนุชปรีดา ถูกต้องมั้ยครับ “กิ๋งกิ๋ง”
ไม่ว่าจะใส่เสื้อสีอะไร? ยังคงเป็น “กิ๋งกิ๋ง” ที่เสมอต้นเสมอปลาย เพียงแต่การเปลี่ยนค่าย อาจเป็นต้นเหตุของการขยับตัวไม่ค่อยถนัด เหมือนสมัยที่ยังเป็น “สาวฟอร์ด” -
อุทัย เรืองศักดิ์ ตายหยังเขียด
“ไอ้หนุ่มหน้ามน” คนโคราช ที่วันนี้…ก้าวผ่านหลากหลายปัญหา จนประสบความสำเร็จ เป็นอีก “คนมาสด้า” ที่เป็นเสมือนพ่อบ้านคอยกวาดเก็บทุกเรื่องราว -
อำนวยชัย ทองเพ่งพิศ ใครจะกล้า…มีเรื่องด้วย
เจอกันในงานเลี้ยงขอบคุณ “สื่อมวลชน” อยากจะเข้าไป “กิ๊ก ครับพี่” แต่…เห็นสีหน้าเหมือนจะไม่รับแขก เลยต้องถอยฉากออกมา ก้อ…ไม่รู้อารมณ์บ่จอยเรื่องอะไร? ทั้งๆ ที่ “สื่อ” ก็มากันล้นห้อง งาน “รถยนต์ฮอนด้า” ใครๆ ก็ต้องมา เพราะล้วนสนิทสนมกับ “พี่กิ๊ก” ทั้งนั้น -
อำนวยชัย ทองเพ่งพิศ ใครจะกล้า…มีเรื่องด้วย
เจอกันในงานเลี้ยงขอบคุณ “สื่อมวลชน” อยากจะเข้าไป “กิ๊ก ครับพี่” แต่…เห็นสีหน้าเหมือนจะไม่รับแขก เลยต้องถอยฉากออกมา ก้อ…ไม่รู้อารมณ์บ่จอยเรื่องอะไร? ทั้งๆ ที่ “สื่อ” ก็มากันล้นห้อง งาน “รถยนต์ฮอนด้า” ใครๆ ก็ต้องมา เพราะล้วนสนิทสนมกับ “พี่กิ๊ก” ทั้งนั้น -
สมบูรณ์ มูลหลวง เจ้าเก่า…เจ้าเดิม
“คนพีอาร์” เก๋ากึกของค่ายยักษ์ใหญ่ “โตโยต้า” ที่วันนี้…เป็นที่รักใคร่ของ “คนสื่อ” เป็นเสมือนรอยต่อรุ่นต่อรุ่น ที่ทำให้สายใยความผูกพันยังคงอยู่ แม้หลายๆ อย่างจะเปลี่ยนแปลงไป -
สุภกิจ วิเศษไพฑูรย์ “ไอ้หนุ่มซินตึ้ง”
“ไอ้หนุ่มซินตึ้ง” ที่วันนี้…ทำให้ข่าวคราวของรถยนต์เอ็มจี หลากหลายในหมู่คนสื่อ ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลา ทำให้ใครๆ ก็ “รัก…กิจ” -
ศิริพร ศรีสุข ต้อม…โอเคค่ะ
กับ “ต้อม ฮอนด้า” ยอมรับต่อให้ไม่เจอะเจอกันนานขนาดไหน? ก้อ…ไม่เคยหลงลืมกัน ด้วยรู้ว่าเป็นเพราะภารกิจที่เยอะแยะไปหมด ทั้งงานราษฎร์ ทั้งงานหลวง -
พุทธชาด แสนสะสม ขอสวย…เหมือนเดิม
ก้อ…ไม่ปฏิเสธความเป็น “คนพีอาร์” ของ “ตุ๊กกี้” นั้น ถือว่า…เกินจินตนาการ เพราะงานเยอะ งานน้อย ไม่มีปัญหา ขอเพียงทำงานแล้วสบายอกสบายใจ ก้อ…โอเคเลย -
สวรรวรส พุทธเจริญลาภ ขอบคุณ…ที่ดูแลกัน
แม้จะไม่ค่อยได้เจอะเจอกัน แต่…ทุกครั้งที่เจอกัน ชัดเจนยิ่งคือความผูกพัน ความสนิทสนมที่ไม่เคยคลอนแคลน และที่คุ้นตา ก้อ…รอยยิ้มที่เปื้อนหน้าตลอดเวลา -
อกนิษฐ์ ธนะกุลมาส เดี๋ยวจัดการให้
ก้อ…ยอมรับเป็นอีก “คนเอ.พี.” ที่ค่อนข้างจะสนิทกัน ด้วยเพราะมีอะไร? ที่เกี่ยวกับรถจักรยานยนต์ฮอนด้า นอกจาก “ฝน เม็ดโต” แล้วก็ “หนึ่ง แก้วเดียว” นี่แหละ ที่คอยดูแลกัน
