เหมือนจะรู้สึกเองหรือไม่? กับสถานการณ์ของแวดวงคนมอเตอร์ไซค์ หลังจบงานบางกอก มอเตอร์โชว์ ต่อด้วยปีใหม่ไทย วันสงกรานต์ แต่กลับไม่เห็นความคึกคักเหมือนเช่นวันวาน ไม่ว่าจะเป็นจากค่ายใหญ่ 2 ค่าย ทั้งไทยฮอนด้า และไทยยามาฮ่า แม้ว่าตัวเลขยอดจอง มีให้จับต้องได้ “โซ่หลุด” อาจจะคุ้นเคยกับความคึกคักมาโดยตลอด หรืออาจเป็นเพราะ…การเปลี่ยนแปลงของโลกสื่อสาร ที่ทุกความเคลื่อนไหวสามารถส่งผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยมได้ เป็นอีกสาเหตุของการห่างเหินระหว่างคนสื่อกับคนบริษัทโดยอัตโนมัติ

วันวาน…ทุกความเคลื่อนไหวของคนบริษัทนั้น เหมือนอยู่ในความใกล้ชิด ไม่เพียงแค่คนบริษัทเท่านั้น หาก “คนขายทั่วประเทศ” ก็ไม่เว้นที่จะอยู่ในวังวนแห่งคนสื่อ จำได้ว่า… “โซ่หลุด” นั้น รู้จักและผูกพันกับคนขายหลายคนเชียวล่ะ ทุกครั้งที่มีงานเปิดตัว หรือมีกิจกรรมใหญ่ๆ “คนขายทั่วประเทศ” ก้อ…จะเดินทางมาร่วมงานกันอย่างคึกคัก แต่…หลังการเกิดวิกฤติโควิด-19 หรือเหมือนจะก่อนหน้านั้น ที่ทำให้เกิดความห่างเหิน การไม่สามารถเดินทางมาร่วมงานได้ การมีสื่อสมัยใหม่ ที่แต่ละบริษัทใช้วิธีการสื่อสารผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยม ล้วนมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงทั้งสิ้น

ทุกเหตุผลที่ “โซ่หลุด” หยิบมาเขียน เป็นแค่ความรู้สึกส่วนตัว อาจใช่หรือไม่ใช่ แต่ที่ชัดเจน เป็นความคึกคักที่หดหายไป และที่เข้ามาแทนที่เป็นการเกิดขึ้นของ “คนสื่อ” ยุคออนไลน์ มีมากมายจนทำให้ “คนบริหาร” ดูแลไม่ได้ทั่วถึง และสิ่งสำคัญ…การเปลี่ยนแปลงแห่งคนบริหารของแต่ละค่ายมอเตอร์ไซค์ ด้วยเหตุเพราะคนบริหารที่เป็น “คนญี่ปุ่น” นั้น ขยันตัดงบโน่นงบนี่ ยิ่งงบคนสื่อ ยิ่งแทบไม่เหลือ ซึ่งสวนทางกับจำนวนที่เพิ่มขึ้น บอกได้คำเดียวเลยว่า ยิ่งนับวันยิ่งยากลำบาก ยิ่งนับวันยิ่งห่างเหิน ภาพวันวานคงยากจะคืนกลับมาให้เห็นแล้ว

ที่สำคัญ…วันวานที่มีค่ายมอเตอร์ไซค์อยู่ถึง 4 ค่าย แค่วันนี้แม้จะยังอยู่เท่าเดิม แต่ในความเป็นจริง…ไม่เหมือนเดิม บางค่ายเปลี่ยนคนบริหาร บางค่ายเปลี่ยนนโยบาย แต่ทุกการเปลี่ยนแปลง เหมือนจะยิ่งทำให้แต่ละก้าวยิ่งไม่มีความคึกคัก คงต้องติดตามกันต่อไปว่า…2 ค่ายที่ยังคงเหลืออยู่นั้น จะทำเยี่ยงไรกับจำนวนคนสื่อที่สวนทางกับงบที่มีอยู่ ถ้าหากแต่ละบริษัทยังพอใจกับยอดขาย ก้อ…คงเป็นเรื่องยิ่งยากลำบากของคนสื่อ และแน่นอน…ความรักความผูกพันระหว่างทางก็คงต้องสูญหายตามไปด้วย

ด้วยประการฉะนี้… “โซ่หลุด” ถึงเขียนถึงบ่อยครั้งมาก เป็นความห่วงใยว่า…วันพรุ่งนี้…ความรักความผูกพันจะเหลือร่องรอยอะไรให้ได้จดจำบ้าง? เมื่อทุกความเคลื่อนไหว ล้วนอยู่ในหน้าจอสี่เหลี่ยม

เอวัง…ก็มีด้วยประการฉะนี้