“โซ่หลุด” เดินงานบางกอก มอเตอร์โชว์ ครั้งที่ 42 ยอมรับอดคิดถึงวันที่ไร้โควิด-19 ไม่ได้ เพราะเห็นความแตกต่างที่ชัดเจนเป็นอย่างยิ่ง แน่นอน ความคึกคักที่ไม่เหมือนเดิม  เพิ่มเติมคือการขาดหายไปของคาวาซากิ แม้ระยะหลังจะค่อนข้างเงียบเหงา ไม่คึกคักเหมือนยุคอดีต แต่แฟนพันธ์แท้คาวาซากิมีไม่น้อยในเมืองไทย โดยเฉพาะแฟนที่รักในความเป็นรถจักรยานยนต์คาวาซากิ ที่มีความแตกต่างที่ชัดเจนจากคู่แข่ง เพราะส่วนมากจะเป็นรถเฉพาะทางมากกว่ารถใช้งาน

อีกบรรยากาศที่ “โซ่หลุด” รู้สึก เป็นความคึกคักของ “คนสื่อ” ในยุคที่ “สื่อสิ่งพิมพ์” ตกยุค กลายร่างเป็น “สื่อยุคใหม่” หรือ “สื่อดิจิทัล” ที่ต้องใช้ความรวดเร็วในการนำเสนอ รวมถึงบรรยากาศแห่งโควิด-19 ที่ไม่อาจร่วมกลุ่มได้ ทำให้ไม่เคยได้เห็น “คนสื่อ” ที่เหมือนจะทำงานแบบรีบมารีบไป รีบนำเสนอ ต่างจากอดีตที่จะเห็น “คนสื่อ” ใช้พื้นที่ภายในบูธที่แต่ละค่ายจัดไว้ให้ เป็นที่เจอะเจอและพบปะกัน วันนี้…ยอมรับเจอกันน้อยลง และไม่คึกคักเหมือนที่เคยคึกคัก

ด้านค่ายรถยนต์จักรยานยนต์ อาจเป็นด้วยผลพวงของวิกฤติโควิด-19 ทำให้ระบบการจัดการถูกบีบให้ประหยัดมากขึ้น รูปแบบของบูธวันนี้กับวันวานจึงแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด รวมถึงการดูแล “คนสื่อ” ก็ไม่สามารถดูแลได้เหมือนเช่นอดีต และที่ชัดเจนยิ่ง คือ งบสนับสนุน “คนสื่อ” ก็เหลือน้อยถึงน้อยมาก การจัดหนักจัดเต็มการนำเสนอจึงเป็นไปเหมือนงบที่ได้รับ ได้น้อยก็ดูแลน้อย แถมการนำเสนอของ “สื่อยุคใหม่” ก็แตกต่างจาก “สื่อยุคเดิม” อีกด้วย แตกต่างทั้งความเชี่ยวกรากแห่งข้อมูล และการนำเสนอ ความน่าสนใจจากคนรับข่าวสารก็พลอยน้อยตามไปอีก

วันนี้…การเดินเก็บเกี่ยวบรรยากาศของงานภายในพื้นที่ของรถจักรยานยนต์ของ “โซ่หลุด” จึงยอมรับไม่เหมือนเดิม ไม่ค่อยคึกคักทั้งคนบริษัทและคนสื่อ จนรู้สึกถึงการเก็บเกี่ยวข้อมูลก็พลอยไม่คึกคักตามไปด้วย คนบริษัทก็ไม่เหมือนเดิม คนเก่าๆ เริ่มหดหาย คนเก่าเริ่มแทนที่ด้วยคนใหม่ๆ ที่ไม่เคยซึมซับบรรยากาศเดิมๆ จึงมิอาจทำให้ “โซ่หลุด” รู้สึกอยากเดินเข้าบูธรถจักรยานยนต์เหมือนเช่นอดีต ที่สามารถใช้พื้นที่ภายในบูธได้อย่างเนิ่นนาน และมีข้อมูลให้เก็บเกี่ยวเยอะแยะ

วันเวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน บรรยากาศก็เปลี่ยน แต่ยังยินดีที่ยังมี “คนดู” ที่เปลี่ยนแปลงน้อยกว่า เพราะนี่คืองานบางกอก มอเตอร์โชว์ ที่เป็นเหมือนประตูแห่งตลาดยานยนต์เมืองไทย